Odiliapeel 3

Venijnige peelderby Venhorst 5 – Odiliapeel 3 eindigt onbeslist (2-2)

Na de tweede zevenklapper van dit seizoen, na de 7-1 winst tegen SBV 2 op dierendag volgde op 15 november 2015 wederom een 7-1 overwinning tegen FC Uden 8, mocht ‘t 3de het vandaag opnemen tegen Venhorst 5, een team nog maar één schamel puntje bij elkaar had gesprokkeld. Gelukkig ging de wedstrijd, ondanks de regenval van de nacht ervoor en de harde wind (windkracht 5), gewoon door. Dit in tegenstelling tot de wedstrijden in Odiliapeel, waar de renovaties van het achterste veld (ettelijke jaren geleden) en het bijveld (vorig jaar) er niet toe hebben geleid dat ´t 4de ´gewoon´ kon voetballen. Opmerkelijk was dat ´t 1ste, wiens wedstrijd tegen De Zwaluw in de uiterwaarden van de Maas in Oeffelt ook uit het speelplan was gehaald, wel op het achterste veld kon trainen; Het veld dat dus eerder dan het bijveld is gerenoveerd en volgens de ´veldwatchers´ van De Smelen het slechte veld van allemaal is!

Maar goed, na een korte warming-up, blijkbaar was de reistijd naar het naburige kerkdorp iets onderschat, begon ‘t 3de goed aan wedstrijd. Beïnvloed door de stand op de ranglijst, had men blijkbaar het idee dat er snel en gemakkelijk zaken konden worden gedaan. Het offensief leidde, op wat halve kansen na, niet tot een doelpunt, waarna Venhorst zich terug knokte in de wedstrijd. Zo halverwege de eerste helft was het evenwicht volledig hersteld en zocht Venhorst, gesterkt door het ‘gewonnen ‘ (zelf)vertrouwen, het Peelse doel op. Dit werd dan ook een paar keer onder vuur genomen, alvorens een diepe bal, die slecht door de groenwitte defensie werd verwerkt, door de rappe linksbuiten van Venhorst tot een doelpunt werd gepromoveerd (1-0). Omdat de groenwitten voor de rust geen orde op zaken konden stellen, was het wachten op een geniale ingeving van coach Martijn Boeijen in de rust.

Dat gebeurde. Voor de tweede helft, met Ruud van Thiel en Roel Bos voor Roel Verstegen en Stefan Verheijen (Ronald van Summeren hield zich aan een berichtje dat hij om vijf uur ´s-nachts na een smak op het asfalt van de Oosterheidestraat de wereld in had gezonden), bedacht hij een ultra-aanvallend 3-4-3 systeem, waarbij ook de positiewisseling van Rob van Dijk, van laatste man naar diepe spits, in het oog sprong. Dit resulteerde er in dat ‘t 3de het tweede bedrijf hetzelfde begon als het eerste bedrijf. Het verschil was echter dat men niet opgaf met Venhorst onder druk te zetten alvorens eerst Rob van Dijk van ruim buiten de zestien de gelijkmaker binnen knalde (1-1), waarna de diepgaande Ron van Gerwen met zijn ‘sterke’ linkerbeen een steekpass leep langs de roodwitte doelman gleed (1-2). Nu was het weer de beurt aan Venhorst, zo zou je zeggen. En dat was het ook zo. De Peel wilde en bleef wel vooruit voetballen, maar creëerde in tegenstelling tot de streekgenoot geen grote kansen. Gelukkig voor ‘t 3de zat er telkens, op het laatste moment, een groenwit been tussen. Of tikte doelman Jurgen Schepens een bal uit de kruising, zoals bij een mooie vrije trap van de roodwitte centrale middenvelder. Zodoende leek ‘t 3de een zwaar bevochten driepunter uit het vuur te slepen, ware het niet dat twee minuten voor tijd de doelpuntenmaker van de eerste helft, zo’n beetje vanaf de eigen helft, alleen op de Peelse keeper af mocht lopen en daarna binnen de zestien gewillig naar de grond ging toen hij hem op zijn pad trof en de bal moeilijk meer kon controleren. De toegekende strafschop werd door de roodwitte rechtsachter professioneel, hard, onderin de hoek geplaatst (2-2). En zo zat het uiteindelijke venijn van de wedstrijd, over het algemeen was het een faire wedstrijd al ging het er soms hard aan toe, feitelijk in de staart.
Dus verloren de groenwitten op het allerlaatste moment twee zeker gewaande punten. Die uiteindelijk het verschil maakten tussen de huidige 8ste klassering en 5de klassering, de plaats die men anders had bezet. Zaak dus om het komende weekend, om 12:00 uur op bezoek bij de nummer zes, Gemert 7, niet opnieuw onnodige schade op te lopen. En daarna, op 13 december thuis tegen de nummer negen, De Rakt 5, het jaar in stijl af te sluiten. Tenminste, als de weergoden het toelaten. Want je weet het nooit in Nederland/Uden/Odiliapeel.

Odiliapeel 3 vind tegen Boekel Sport 7 de weg omhoog niet (1-2)

Na een reeks van zware wedstrijden (in chronologische volgorde Erp 6, Blauwgeel 18 en SCMH 4) stond vandaag weer eens een duel op het programma tegen een lager geklasseerde tegenstander. Boekel Sport 7 had immers tot nu toe nog maar vier punten vergaard, tegenover zeven voor ‘t 3de, en bezette daarmee de 9de plaats in de rangschikking, tegenover de zevende plaats van ‘t 3de. Op papier zou dit dus een gemakkelijke opgave worden voor de groenwitten, ware het niet men het scoren de laatste tijd, na de zevenklapper tegen SBV 2, de nummer zes op de ranglijst, een beetje lijkt te zijn verleerd.

Vanaf het beginsignaal bleek echter dat Boekel Sport zich niet zomaar naar de slachtbank zou laten leiden. Alhoewel de zwartgelen pas laat aan de warming-up begonnen en ‘t 3de een heuse peptalk van coach Martijn Boeijen had gekregen, waren beide teams redelijk gelijkwaardig aan elkaar. Grote kansen ontstonden er aldus niet echt, al leken de spitsen van beide elftallen soms wel gevaarlijk door de vijandelijke linies te breken. Maar één keer lukte dat De Peel wel en het was direct raak. Raoul van de Laar stuurde Jarno van Dijk op pad en hij lepelde de bal à la Luuk de Jong tegen VFL Wolfsburg subtiel over de uitgekomen Boekelse doelwachter heen (1-0). Daarmee leek de banvoor ‘t 3de gebroken, want voor het eerst sinds drie wedstrijden was het net weer gevonden. En maakte men zich op voor nog een paar goals. Helaas weigerde Boekel Sport zich hier bij neer te leggen en bleef knokken om terug te komen in de wedstrijd. Wat volgde was een soort van patstelling, waarbij het tempo in de wedstrijd wel vrij hoog bleef en het voor het schaars opgekomen publiek boeiend bleef (de meeste mensen stonden op het achterste veld bij ‘t 4de te kijken, die het als nummer drie in hun competitie het opnamen tegen de nummer twee, De Willy’s 2, red.).

Na de rust…..Wat er precies allemaal is gebeurd, is voor de verslaggever echter een groot vraagteken. Hij stond namelijk de tweede helft rechtshalf geposteerd bij ‘t 4de, waar hij overigens weinig tot niet heeft gestaan omdat de marathon man die hij tegen had overal naar toe liep behalve daar naartoe. Feit is wel dat Boekel Sport in het tweede bedrijf twee keer het Peelse net vond en De Peel het Boekelse net niet. Zodoende eindigde de wedstrijd in een deceptie (1-2). Daarmee vervloog gaandeweg de wedstrijd de hoop van de groenwitten op een beter resultaat en zocht men na 90 minuten een ervaring rijker maar een illusie armer het kleedlokaal op.

Hoe nu verder. Nou dat is simpel. Volgende week wacht FC Uden 8, de rode lantaarndrager die dit weekend thuis met 7-2 klop heeft gekregen van SCMH 4, een elftal waar De Peel een week eerder nog verdienstelijk gelijk tegen speelde. Dan moeten alle registers maar eens open worden getrokken, om dit twee weken later (zondag 22 november 2015 is een rustdag) uit tegen Venhorst 5 , dat slechts een plekje boven FC Uden 8 bivakkeert, nog eens dunnetjes over te doen. En als dat niet lukt… tja, dan weet ik het ook niet meer.

Spijkerhard duel tussen SCMH 4 en Odiliapeel 3 eindigt ‘gelukkig’ bloedeloos (0-0)

Na een weekje rust mocht ‘t 3de het op een mooie nazomerdag in november in Mariaheide opnemen tegen het vierde elftal van de plaatselijke sportclub. In De Peel mogen ze dan trots zijn op hun vernieuwde onderkomen, in het Veghelse kerkdorp hebben ze er nog een schepje bovenop gedaan. Helaas was alleen dat deel waar ‘t 3de mocht verblijven niet gerenoveerd. Zo was het veld waarop werd gespeeld erg hobbelig en klein en functioneerden twee van de vier douches in het kleedlokaal niet.

Maar goed, om tien voor half één, twintig minuten later dan gepland omdat de scheidrechter van dienst niet kwam opdraven, ging de wedstrijd van start. Onze groenwitten begonnen direct met druk zetten en gingen vol overtuiging de persoonlijke duels aan. Iedereen had namelijk gezien dat de andere groenwitten (lekker duidelijk hè, red.) tijdens de warming-up zeer fanatiek oogden, bijvoorbeeld tijdens het onderlinge partijspelletje. Dus was een goede wedstrijdinstelling noodzakelijk om niet, net zoals tegen Erp 6 maar net als tegen Blauwgeel 18, in de wedstrijd te blijven.

Dit lukte erg goed. De Peel had eigenlijk het betere van het spel, al speelde dit zich voornamelijk op het middenveld af. Beide zestienmetergebieden werden maar sporadisch bereikt. En als het zover was, dan voornamelijk met lange ballen. Toch was het, doordat her en der forse overtredingen werden gemaakt, niet saai om naar te kijken. Dus leek de wedstrijd een replica te worden van het treffen van twee weken geleden, toen het er ook niet echt recreatief aan toe ging. Hoogtepunt, of dieptepunt, van deze eerste helft was het moment dat de Peelse doelman de bal bij een uittrap tegen een SCMH-speler aan trapte die onvoldoende afstand nam, waarna de bal voor de voeten van een ‘Heische’ speler terecht kwam. Hij haalde meteen uit, maar trof wonder boven wonder slechts de paal. Of toen de shirtsponsor het veld op kwam rennen, nadat de Peelse doelman na een luchtduel buiten het vijfmetergebied, gestrekt op de grond lag, om eventueel ‘eerste hulp bij ongelukken’ verlenen, waartoe zij is/was bevoegd. Verder hoefde de ‘invalscheids’ niet echt handelend op te treden. Al had hij er natuurlijk wel een groot aandeel in dat het voetbalduel soms meer op ‘rugby voor dummies’ leek.

In de tweede helft, met Roel Bos, Melvin van Rijbroek, Rob van Dijk en Ron van Gerwen voor Kevin Manders, Roel Verstegen, Pim van Daal en Twan Schepens (Stefan Lips had zich vrijwillig opgeofferd om zijn broertje in Mill te escorteren), probeerde ‘t 3de of er meer in het vat zat dan één puntje. Een goede gelegenheid daartoe leek te ontstaan toen Roel Bos HardHandig naar de grond werd gewerkt door het Hoofd van het Heische HoutHakkersHandelsHuis (In Mariaheide werken ze namelijk met de ‘5H’s’, waarbij het hoofd de ‘6H’s’ vertegenwoordigt en als hij iets hardhandig doet spreken we van de ‘8H’s’, voor de fans van het intussen van de buis verdwenen Studio Spaan, red.). Maar i.p.v. rood trok de scheids ‘per ongeluk’ geel. Hierbij, of hierdoor, verloor Roel van de Laar even zijn zelfbeheersing, zodat ook hij ‘geel zag’ en beide elftallen tijdelijk werden gereduceerd tot een tiental. Het spelbeeld veranderde hier niet direct door. Al kreeg De Peel gaandeweg het duel wel weer de overhand, iets wat men in de loop van de eerste helft had verloren. Dit resulteerde zoal in een aantal hoekschoppen en kleine kansen. Maar verder dan een knap schot uit de draai van Jarno van Dijk op de paal kwam men niet. En omdat het achterin bij ’t 3de potdicht zat, eindigde de wedstrijd zoals die begon (0-0). Alleen stond ‘t 3de toen nog maar met tien man op het veld, omdat Pim van Daal het op het laatst niet kon laten ook even zijn botte bijl te hanteren.

Zodoende was ‘t 3de eigenlijk voor de tweede keer in successie op basis van wilskracht beter dan een tegenstander die feitelijk gezien over meer kwaliteiten beschikt. Een complimentje dus, al zou het prettig zijn als de defensieve zekerheid zou worden gekoppeld aan scorend vermogen. Al waren de tegenstanders van de afgelopen weken daar nou niet bepaald de meest ideale opponenten voor. Maar met dezelfde wedstrijdinstelling zal het vijandelijke net tegen achtereenvolgens Boekel Sport 7 (thuis), FC Uden 8 (thuis) en Venhorst 5 (uit) zeer zekers gaan ‘bollen’.

Odiliapeel 3 doet zichzelf te kort tegen Blauw Geel ’38 18 (0-1)

Omdat het 1ste van De Dames vandaag niet thuis speelde, maar ‘slechts’ ‘t 4de, mocht ‘t 3de vandaag haar kunsten vertonen op het Peelse hoofdveld. Voor de tweede keer in successie was men dus de hoofdact, al was het nu ‘s-ochtends. Hopelijk ging het wat beter dan de vorige keer, toen Erp 6 in Erp met 5-0 iets te sterk bleek. Maar ja, of dat een schande is, als Volkel 6 een week later, op het eigen kunstgrasveld, met dezelfde cijfers van dit team verliest ……

Dat het geen gemakkelijk wedstrijd zou gaan worden , bleek al tijdens de warming-up. De blauwgelen waren eerder dan de groenwitten uit het kleedlokaal en legden een prima geconstrueerde warming-up op de grasmat. Terwijl ‘t 3de op het juniorenveld rustig de bal naar elkaar toespeelde. Tja, coach Martijn Boeijen wilde meer inzet tijdens de warming-up dan vorige week, en blijkbaar voldeed dit aan zijn criteria.
Maar goed, direct na het beginsignaal was er nauwelijks sprake van een klasse- of inzetverschil. De groenwitten voetbalden wat gemakkelijker, maar de blauwgelen bleven uiterst gevaarlijk via de omschakeling. Echter, zowel een strakke voorzet van Johan Verkuilen als een scherpe counter van de Veghelaren bleven onbenut, zodat een 0-0 ruststand in het verschiet lag. Een saaie eerste helft was het desondanks niet, want er werden bij tijd en wijle pittige duels uitgevochten. Recreatief, een klasse waarin ‘t 3de is ingedeeld, was het dan ook niet echt. Eerder een kwestie van overleven, iets waar de scheidrechter van dienst blijkbaar zondagsmiddag ook vaak mee te maken heeft, als hij zelf aantreed tegen Gassel, Sambeek, Landhorst en meer van dat soort boeren.

Toch werd het op slag van rust nog 0-1. Een verraderlijke, korte voorzet kon door doelman Tim Zwanenburg slechts met zijn vingertoppen worden beroerd, waarna de bal net voor de doellijn bleef ‘hangen’. In de scrimmage die volgde kon de aanvallende middenvelder uit Veghel de bal hier ternauwernood overheen duwen. Pech voor De Peel dus, maar met nog een helft voor de boeg geen onoverkomelijk kwaad.

Dus wilde men na de thee orde op zaken stellen, met veteraan Mitch van der Burgt voor de één minuut te laat in de kantine gearriveerde Raoel van de Laar (hij was overigens wel op tijd op het sportpark aanwezig, red.) en Pim van Daal, die eveneens lekker had uitgeslapen, voor Ruud van Thiel. Maar Blauw Geel bleek de rust beter te hebben overleefd en liet haar individuele klasse zien. De groenwitten lieten zich hier echter niet door uit het veld slaan en gaandeweg het tweede bedrijf nam met heft steeds meer in handen. Omdat Blauwgeel stug en spijkerhard verdedigen leidde niet of nauwelijks tot nauwelijks kansen. En delfde zelfs de ene spits, Rob van Dijk, af en toe het onderspit, terwijl de andere spits, Stefan Verheijen, met kramp het veld moest verlaten. Zodoende kreeg ‘t 3de alleen via corners nog enigszins de mogelijkheid om de stand gelijk te trekken. Helaas waren de inzetten, mede door een kluwen aan spelers in het strafschopgebied, niet doeltreffend. Dus moest men voor een fatsoenlijke kans tot aan het einde van de wedstrijd wachten. Dat geschiedde toen Johan Verkuijlen in het strafschopgebied zijn mannetje uitkapte en Koen Laarakkers, die een meter voor de doellijn stond, op maat bediende. Echter, Jeffrey de Vocht trapte in een buitenspelsignaal van de Veghelse lijnrechter, waardoor een mogelijk feestje geen doorgang vond. Want een slotoffensief in blessuretijd zat er door vermoeidheidsverschijnselen bij De Peel niet meer in.

Zodoende incasseerde ‘t 3de weer een nederlaag. Maar nu kon wel met opgeheven hoofd worden teruggekeken op een goede wedstrijd, die eigenlijk geen verliezer verdiende. Sterker nog, ondanks het feit dat volgens inside-information in de formatie uit Veghel ook enkele voormalige selectiespelers zaten, deed men niet voor hen onder. Dus eigenlijk alleen maar complimenten voor de strijd die men heeft geleverd. En als straks niet meer tegen een topteam uit de klasse moet worden gevochten, zullen, mits dezelfde passie wordt getoond, de overwinningen wel (weer) volgen.

Erp 6 leest Odiliapeel 3 de les (5-0)

Een week na de goede overwinning op SBV 2 uit Haren mocht ‘t 3de in Erp of all places aantreden. Om 14:00 uur op het hoofdveld, tegen het 6de elftal van de plaatselijke trots. Het leek dus zowaar op een wedstrijd van een eerste elftal, inclusief het nodige vrouwelijke schoon op de tribune. Zaak dus voor de groenwitten om op deze koude maar zonnige dag in het vroege najaar een perfecte wedstrijd op de mat te leggen.

Maar dat werd het geenszins! En dat is een eufemisme, want toen het scorebord 10 minuten aangaf lichtte bij ‘Gasten’ een ‘0’ op en bij ‘Erp’ een ‘3’. Dat begon al na zo’n drie minuten spelen. Na een vrij trap bleef de bal in zestien van De Peel hangen en trapte een Erpse speler de bal feilloos in de hoek van het doel. Een paar minuten later deed een soort gelijke situatie zich voor, al stond de schutter nu slechts een paar meter voor de Peelse invaldoelman Jeroen Broere Tim Zwanenburg, de vervanger van de veteraan Jurgen Schepens, had de gehele week met griep ziek in bed gelegen en kon niet en keepen bij ‘3de en zich klem zuipen op festy land, waarna zijn keuze op het laatstgenoemde evenement viel. Het derde doelpunt was van grote schoonheid. De Erpse aanvoerder gebruikte zijn lichaam goed tegen Jarno van Dijk en lepelde de bal van net buiten de zestien over de doelman in de goal. Langs de kant ging men zich serieus zorgen maken. Want als het zo door ging dan ging Erp zelfs haar monsterscore tegen Verhorst overtreffen (0-12 , RED.). Maar gelukkig herpakte ‘t 3de zich en bleef het doel in het verloop van de eerste helft tot aan de rust schoon. En creëerde men warempel aan het einde van dit deel van de wedstrijd nog enkele kleine kansjes. Maar tot een doelpunt leidde dat niet.
In de rust deed coach Martijn Boeijen een dringend beroep op zijn spelers om te gaan voetballen. Hij was namelijk enigszins bezorgd over de invloed van Festy Land op de algemene gezondheid van zijn spelers. En navenant hun psychische en fysieke mogelijkheden voor vanmiddag. Dat hielp. Met Stefan Verheijen, Jeroen Raijmakers en Twan Schepens voor Pim van Daal, Ronald van Summeren en Rob van Dijk ging men op zoek naar eerherstel. Een tegentreffer welteverstaan. Dat Stefan Lips niet kon worden ingebracht lag aan het feit dat hij zich mentaal niet in staat voelde om weerstand te bieden tegen de beslissingen van de plaatselijke pannenkoekenbakker. Als een groenwitte een spelers van Erp aanraakte blies hij op zijn fluit, terwijl de spelers van Odiliapeel soms vogelvrij waren verklaard. Maar nadat hier langs de kant hier de spot mee was gedreven, en de wedstrijd eigenlijk al in een vrij vroeg stadium was beslist, verdeelde hij de overtredingen wat beter over beide partijen.
In die tweede helft zette ‘t 3de Erp 6 regelmatig behoorlijk onder druk. Dit leidde wel tot een aantal hoekschoppen en wat kleine kansjes, maar niet tot een doelpunt. Erp slaagde hier wel in, al moest men tot vrij diep in de tweede helft wachten alvorens het zover was. En was De Peel daarvoor gewaarschuwd door een aantal messcherpe counters van Erp, die niet succesvol werden afgerond. Want op de één of andere manier waren vooral de middenvelders van Erp die vanuit het centrum telkens oprukten door de groenwitten niet of nauwelijks af te stoppen. Uiteindelijk viel vlak voor tijd ook nog de 5-0 en viel de uitslag erg hoog uit. Niet gezien de kwaliteiten, want dat had Erp 6 beduidend meer dan ‘t 3de, maar wel qua veldspel.
Zodoende mag men hopen op een beter resultaat tegen de olifanten van Blauw Geel. Wat hierbij ook kan helpen is als men de tweede helft voortaan met elf veldspelers begint, wat gewoon is toegestaan als, al dan niet tijdelijk, niemand uit het veld is uitgestuurd. Maar goed, zo bont als het Nederlandse elftal tegen Tsjechië heeft men het in elk geval niet gemaakt. Zodat Martijn Boeijen niet op de schopstoel zit en Franco van Lankvelt stevig op zijn pluche fauteuil mag blijven zitten. Waarvan acte.

‘t 3de maakt gehakt van SBV 2 (7-1)

Op dierendag, 4 oktober, stond de tweede thuiswedstrijd van ‘t 3de op het programma. Tegen het tweede elftal van SBV, Haren, gelegen nabij Oss en de thuisbasis van de elektronicagigant Harense Smit, die op 1 mei 2015, na 175 jaar, haar deuren heeft gesloten (NB: intussen heeft BCC een groot deel van de winkelactiviteiten en medewerkers overgenomen). Iedereen van de groenwitten was uitermate gemotiveerd, omdat vorige week voor de tweede keer in successie een bezoek aan FC Uden in een deceptie was uitgelopen. Dit keer niet omdat de scheidrechter van dienst niet kwam opdagen, maar het elftal verzuimde. Nou ja, op zeven à acht speler na dan. Maar ook vandaag zat het ‘t 3de niet mee. Want klokslag 10:30 uur, de formele aanvangstijd van de wedstrijd, was er nog geen tegenstander op het veld te bekennen. Die zaten namelijk nog lekker in het kleedlokaal, te wachten op de shirtjes, broekjes en sokken die nog vanuit Haren onderweg waren naar sportpark De Smelen.

Omstreeks 10:50 uur ging de wedstrijd dan toch van start. En om 10:55 uur stonden de furieus gestarte groenwitten met 1-0 voor. Johan verkuilen ramde een voorzet, via een been van een blauwe verdediger, voorbij de Harense doelman. Dit leek de opmaat voor een walk-over, maar daar bleef het bij. Want een vlijmscherpe counter van SBV werd door de uitstekend spelende aanvallende middenvelder van de gasten vakkundig afgerond (1-1). En toen was de wedstrijd nog geen en tien minuten oud!

De Peel liet zich hier echter niet door uit het veld slaan. Het lekkere weer, zo’n twaalf graden celcius en een flauw zonnetje, zorgde ervoor dat men alles uit de kast kon halen wat er in zat. SBV kwam daardoor nauwelijks op de helft van de groenwitten, die vervolgens grossierde in halve kansen. Maar doelpunten werden niet gemaakt. Tenminste, totdat Stefan Verheijen vlak voor rust attent reageerde op een diepe bal annex voorzet, waarbij de keeper en een verdediger van Haren elkaar omver liepen en hij de bal in het doel kon werken (2-1). Met deze stand gingen beide team rusten, mede doordat doelman Jurgen Schepens goed zijn doel verkleinde toen hij in een spaarzame counter van SBV weer oog in oog stond met de doelpuntenmaker van weleer.

In de tweede helft, met Ronald van Summeren, Kevin Manders en Koen Laarakkers voor Ronald van Thiel, Jarno van Dijk en Twan Schepens, mocht ‘t 3de het 10 minuten tegen tien man uit Haren opnemen. Dit omdat vlak voor rust een speler van SBV een gele kaart had gezien omdat hij in een duel werd afgetroefd door Johan Verkuilen en dit maar moeilijk kon verkroppen. In deze periode liep de stand op tot 1-3, wederom door Stefan Verheijen en, nadat een speler van SBV weer in het veld was gekomen, naar 1-4, doordat Melvin X een vrij trap net buiten de zestien snoeihard ‘in de hoek van de keeper’ schoot.
Daarna ging het SBV, gedurende de tweede helft, opportunistisch(er) voetbal, wat resulteerde in een soort 6-0-4 systeem, met zes spelers achterin om de boel op slot te houden en vier man voorin om goals te maken. Maar de enige die nog doel troffen waren Melvin X en Stefan Verheijen (2x). Samen bepaalden zij de eindstand op 7-1. Dit ondanks het feit dat ‘t 3de ook 10 minuten met tien man speelde, nadat Koen Laarakkers in de vijandelijke zestien hard uithaalde en daarbij, op ongelukkige wijze, een speler van SBV raakte.

Zodoende vielen er vandaag bij ‘t 3de net zoveel doelpunten als vorige week bij ‘t 2de en het 1ste, acht stuks, zei het dat beide andere Peelse team toen geen tegentreffer hoefden te incasseren. Maar goed, in tegenstelling tot wat het 1ste later op de dag presteerde, dat twee puntjes liet liggen tegen de rodelantaarndrager van haar klasse, terwijl zij, SVS uit Stevensbeek, dat 691 zielen telt maar wel de scholengemeenschap Metameer huisvest, waar de mogelijkheid wordt geboden om tweetalig onderwijs te volgen (Nederlands en Engels) en er een afdeling is voor Jenaplanonderwijs (bron: Wikipedia), ook nog een veldspeler in het doel had staan, was dit, zeven goals tegen een selectie-elftal met een echte keeper op doel, een prima resultaat. Hopelijk kan hier volgende week een vervolg worden gegeven, als om 14:00 uur Central European Time (CET) in en tegen Erp wordt afgetrapt, dat deze week Venhorst een pak slaag gaf (0-12). Waarvan acte.

Goede seizoensouverture van ‘t 3de eindigt in mineur (3-0)

Zondag 13 september was het eindelijk zover. Toen mocht ‘t 3de acte de présence geven voor de eerste competitiewedstrijd van het seizoen 2015-2016. Plaats van handeling: het hoofdveld van onze buren, RKSV Volkel. Tijdstip 9:45 uur, waardoor zo’n beetje de helft van het team rechtstreeks kwam (omdat je of een uur van tevoren op sportpark De Smelen of een half uur van tevoren op het sportpark van de opponent aanwezig dient te zijn). Tegenstander, Volkel 6.

Of het met gewenning aan het kunstgrastapijtje te maken heeft weten we niet, maar echt goed kwam ‘t 3de niet uit de startblokken. Op bijna alle fronten werden de groenwitten afgetroefd door de roodwitten. Gelukkig leidde dat niet tot echt grote kansen voor de gastheren. En ook de klein kansjes werden niet verzilverd. Dat gaf ‘t 3de de tijd om (rustig) in de wedstrijd te komen,. Wat ook lukte, zei het dat we toen al halverwege het eerste bedrijf schreven. Het begon met een paar vloeiende aanvalsgolven en eindige met een werkelijk fantastische vrijtrap van Ronald van Summeren, die over de verbouwereerde Volkelse doelman rechtstreeks aan de goede kant van het net tegen de touwen belandde (0-1). Iets waar later deze week Thomas Müller (Olympiakos Piraeus- Bayern München) en Alessandro Florenzi (AS Roma – Barcelona) goed naar hebben gekeken en daarmee even succesvol waren. Ho……wacht eens even…..bij ons, het 3de, was de scheidrechter niet helemaal goed bij de les. Hij gaf een achterbal, waarmee hij het doelpunt afkeurde, omdat hij een indirecte vrij trap had gegeven (CORRECTIE: 0-0). Wat op zich terecht was, ware het niet dat het, gezien de duwfout op Jeroen Raijmakers, helemaal geen indirecte vrij trap had mogen zijn!!! Daarna teisterde nog een goed gericht schot van Stefan Verheijen de lat, alvorens het tea-time was.

Na de pauze, met Johan Verkuilen, Roel Bos en Patrick Verheijen voor Kevin Manders, Patrick Verheijen en Roel Verstegen, moest het verschil worden gemaakt. Daar leek het in eerste instantie ook op uit te draaien. De groenwitte machine zette de roodwitten de duimschroeven aan, maar verzuimde te scoren. Volgens de aloude voetbalwet valt het doelpunt dan aan de andere kant van het veld. Dat gebeurde dan ook, uit een hoekschop, waarbij de bal op de rand het vijfmetergebied in de lucht bleef hangen en daarna subtiel door een mee-opgekomenVolkelse verdediger binnen werd gekopt (1-0). Odiliapeel kon toen niet meer doen dan met doorgaan met datgene waar zij mee bezig was. Helaas had de verdediging van de gastheren, gesterkt door de voorsprong, de zaakjes nu beter op orde en gaf bijna geen krimp meer. Wel bleven de speldenprikken van Volkel gevaarlijk. Wat heet…. soms verscheen men 1 op 1 met Jurgen Schepens. Maar gelukkig voor ‘t 3de waren de roodwitte voorwaartsen niet ‘scherp genoeg’ en bleef men ‘in de wedstrijd’. Nadat coach Martijn Boeijen zijn mannen de opdracht had gegeven va-banque te gaan spelen, en ausputzer Rob van Dijk naar voren had getuurd, viel de beslissing. Niet in Peels voordeel, wat wel verdiend was geweest, maar in Volkels voordeel. Eerst trof Volkel doel door de bal van afstand snoeihard in de kruising van de korte hoek te rammen (2-0). Daarna drukte de uitstekend spelende centrale middenvelder van Volkel goed af. Zij het dat hij hiervoor de hulp van Mitch van der Burgt nodig had, die de bal lichtjes maar voldoende van richting veranderde.

Zodoende heeft ‘t 3de dit seizoen al twee keer van Volkel verloren, damn, terwijl zij nog maar drie wedstrijden heeft gevoetbald. Hopelijk gaat het volgende week, tegen Gemert7, beter. Aan de wedstrijdinstelling ligt het in elk geval niet. Maar met een beetje gogme en geduld, moet het toch lukken om meer doelpunten te maken dan de tegenstander. Of minder doelpunten tegen te krijgen dan de tegenstander. Het is maar net hoe je het bekijkt.

Odiliapeel 3 sluit het seizoen tegen Festilent 7 in stijl af

Op 3 mei mocht ‘t 3de haar laatste wedstrijd van dit seizoen afwerken in Zeeland (N-Br), tegen het 7de van Festilent. Dit team, dat afgetekend onderaan staat, was dit seizoen ook de eerste tegenstander van ‘t 3de. Toen maakte de ontketende groenwitte machine gehakt van deze jongens, door zes ballen in het netje te leggen en er slechts twee aan haar zijde toe te staan. Alle reden dus om opgewekt even de buren, het sportpark ligt tegen ’t Oventje aan, met een bezoekje te verblijden. Om daarna snel terug te keren naar Odiliapeel voor de traditionele seizoensafsluiting.

Nadat klokslag 12:00 ook de tegenstander op het buiten het sportpark gelegen veld was gearriveerd, zij hadden zich binnen de hekken voorbreid ook het treffen met De Peel, kon men op een soort van veredelde bloemenweide van start gaan. Op het gebied van veldonderhoud kan men in Landerd nog heel wat leren van de haar omringende gemeenten. Dat weerhield beide teams er echter niet van hun uiterste best te doen, zodat een zeer aantrekkelijk schouwspel ontstond met kansen aan beiden zijden. Het duurde dan ook niet lang voordat het net voor de eerste keer bolde. Dat was aan Zeelandse zijde en gebeurde toen Koen Laarakkers via een snelle tegenaanval de keeper wist te passeren (0-1). Ook de tweede treffer kwam op Peelse naam, via een vrijwel identieke aanval die begon na balverovering linksachter en eindigde rechtsvoor in de aanval. Deze keer was het Jarno van Dijk die doeltreffend afdrukte (0-2). Daarmee leek de wedstrijd al in een vroegtijdig stadium in de groenwitte zakken te zitten, ware het niet dat de jonge kerels van Festilent bleven knokken voor een beter resultaat. Dat lukte ook, mede doordat Ruud van Thiel nog te zat was om te vlaggen voor zo’n twee meter buitenspel en de spits van Festilent de bal leep, zo’n beetje achterlangs de Peelse doelman, in het doel prikte (1-2). Daarna drongen beide elftallen nog wel bij elkaar aan, maar ‘t 3de kwam niet verder dan een paar afstandschoten en Festilent zag een goede poging van dichtbij net over gaan.

Nadat ook een beetje thee in de rust te veel was gevraagd van Festilents gastvrijheid, startte ‘t 3de de tweede helft met Ronald van Summeren voor Rob van Dijk. Ook dit deel begon voorvarend, al was het even wachten op de toch wel bevrijdende 1-3. Die viel uit een hoekschop van de afscheidnemende Thijn Laarakkers, die middels een goede pot voetbal op een waardige manier afscheid nam, en werd binnengewerkt door zijn broer, Koen, die met zijn tweede treffer van de middag ook in stijl afscheid nam (zij het onder voorbehoud). Nadat even later ook Rob van Dijk uit een snelle (tegen)aanval de bal ogenschijnlijk probleemloos langs de keeper knalde, kon er eigenlijk niets meer mis gaan (1-4). Dat zag ook Martijn Boeijen, die nadat Ruud van Thiel voor de ‘andere’ van Dijk (Jarno) in het veld was gekomen, Ronald van Summeren in de spits posteerde. Of het hieraan lag weten we niet, maar daarna regende het kansen aaneen voor de groenwitten. Die waren helaas niet (meer) aan de ‘t 3de besteed, waarbij zoal onze gelegenheidsspits een mooie kopkans en een 1-tegen-1 situatie met de keeper niet wist te verzilveren. Eenzijdig werd het duel overigens geenszins, want de snelle spitsen van Festilent kregen ook goede scoringsmogelijkheden. Maar Roel Bos, die volgend jaar ook minder vaak op zondag zijn kunsten gaat vertonen, wist samen met de rest van zijn kompanen achterin, enkele ogenschijnlijk trefzekere doelpogingen, soms ternauwernood, te keren.

Zodoende sloot ‘t 3de het seizoen 2014-2015 af met 43 punten uit 22 duels. Goed voor de derde plaats in de eindrangschikking en maarliefst acht punten meer dan de naaste belager binnen de RKSV Odiliapeel, ‘t 2de . Gemiddelde behaalde men circa twee punten per wedstrijd, terwijl men vorig seizoen op zo’n beetje een kwart punt per wedstrijd uitkwam (6 uit 22, dus plusminus 7 keer zo weinig). En eigenlijk net zoveel punten als het 5de vorig seizoen behaalde, mits de drie punten destijds niet in Landhorstse handen waren gevallen (dat kwam doordat de club het toen beter vond dat ‘t 3de in Veghel tegen Blauwgeel’38 voetbalde dan dat ‘t 5de thuis aantrad tegen rodenlantaarndrager Menos 3). Wat dat betreft is Martijn Boeijen volgens Mourinho wel een beetje een saaie coach, maar wat Arséne Wenger er van vind, the expert in failure en degene die ‘gaat over de inhoud van het voetbal’ …….
Behalve het feit dat iedereen zich ‘s-middags volop laafde aan het vlees op de BBQ en de vele fusten bier die op tafel werden gezet, waren er nog een tweetal individuele prijzen voor spelers van ‘t 3de. Als eerste werd Jurgen Schepens onderscheiden met de prijs voor de beste doelman van de RKSV Odiliapeel. Daarna mocht Mitch van der Burgt een kleinood in ontvangst nemen voor de beste speler van ‘t 3de van het afgelopen seizoen. Dus kon men terugkijken op een mooi seizoen. En blijft het voor iedereen spannend voor wat betreft de plannen van de Technische commissie met dit elftal voor volgend seizoen. Want dan wordt een compleet A-juniorenelftal aan de senioren toegevoegd, zodat er her en der wel wat verschoven zal worden. Waarvan akte.

Odiliapeel 3 pakt tegen GVV meer dan drie punten

De laatste thuiswedstrijd van ‘t 3de in het uiterst succesvolle seizoen 2014-2015 was tegen GVV’57 4. In december van vorig jaar, toen beiden teams het ook tegen elkaar opnamen, speelden de groenwitten waarschijnlijk hun beste eerste helft van dit seizoen, waarna het tweede bedrijf, nadat Ruud van Thiel ongelukkig op het been van een tegenstander terecht was gekomen, niet volledig werd uitgespeeld. Beide heren waren er vandaag niet bij, en in tegenstelling tot vorige week was er wel een scheidsrechter aanwezig, dus grote kans dat de wedstrijd vandaag wel 2 x 45 minuten zou duren.

Nadat ‘t 3de tijdens de warming-up nog om onduidelijke reden(en) van het bijveld was gestuurd, mocht men hier zo rond half elf wel op afrappen. Dat was het begin van een helft waarin het spel op en neer golfde. Geen van beide elftallen kon voor langere tijd het spel domineren, zodat het wachten was op kansen aan beiden zijden. De eerste grote mogelijkheid deed zich voor voor het doel van De Peel, maar alleen voor de keeper raakte de rechtsbuiten van de witzwarten de paal. Dezelfde paal werd even later ook door de middenvelder van Grave geteisterd, na een strak afstandschot van net buiten de zestien. Maar de beste kans was voor De Peel. Het was Rob van Dijk die Koen Laarakkers in de diepte vond, die vervolgens de bal oog in oog met de keeper onbaatzuchtig aflegde op Kevin Manders. Hoe ie het daarna deed weten we nog steeds niet, maar omdat zijn benen in de knoop dreigden te raken, miste hij jammerlijk.

De tweede helft, met Jeroen Raijmakers en Thijn Laarakkers voor Roel Verstegen (alweer, volgens Roels opinie) en Rob van Dijk, moest meer duidelijkheid brengen over de krachtsverhouding tussen beide elftallen. Tot het moment dat Kevin Manders als een soort van duiveltje uit een doosje een foute breedtepass in de verdediging van Grave onderschepte en de bal subtiel over de keeper lobte (1-0), daarmee zijn ‘fout’ uit de eerste helft herstellende, leek hier eigenlijk geen uitspraak over te kunnen worden gedaan. Want nu kreeg De Peel toch wel de overhand, geholpen door het onderlinge gemauw bij Grave wat deze treffer tot gevolg had. Hierdoor zag Mitch van der Burgt zijn kans schoon om zijn eerste treffer van het seizoen aan te tekenen (2-0). Al had hij hier wel de hulp van de keeper van GVV voor nodig, die de ‘hete’ bal als het ware tussen zijn vingers door in het net zag verdwijnen. Dan moest het mooiste deel van de wedstrijd nog komen. Eerst was dat een vrije trap van Grave, toegekend na een professionele overtreding van Roel Bos op een speler van Grave die tussen de linies door dreigde te breken, die door de nestor van Grave perfect in kruising werd gekruld (2-1). Daarna was het de nestor van De Peel, Twan Schepens, die nog soepel in de heup een bleek te zijn door een door Jeroen Raijmakers opnieuw ingebrachte bal (uit een afgeslagen hoekschop) vanuit de draai in de kruising te jagen (3-1). Dat was zijn tweede doelpunt van het seizoen en het eerste in het shirt van zijn, intussen gepensioneerde, pappie.

De drie punten leken daarmee definitief in tas van de groenwitten te zitten, zeker toen de spits van Grave uit veld werd gestuurd. Nadat hij in de eerste helft na een overtreding de bal wegtrapte, was nu de maat voor Jeffrey de Vocht vol toen hij zijn handen voor een ingooi van Odiliapeel stak. Omdat hij maar bleef mekkeren kleurde de terechte gele kaart daarna rood en mocht Grave het een stiefkwartierke met tien man proberen. Dat lukte beter dan met elf man, getuige de vele goede kansen die men nog kreeg, tegen nul van De Peel. Toch hield Jurgen Schepens zijn doel schoon en mocht ‘t 3de gaan feesten.

Feesten… ja, feesten. Al is het echte feest pas volgende week, tijdens de seizoenafsluiting met BBQ. Dan worden namelijk de 75 consumptiebonnen uitgereikt die horen bij het veroveren van het algehele clubkampioenschap. Met 40 punten uit 21 wedstrijden is men immers niet meer te achterhalen door de directe concurrent, het 2de (35 punten uit 21 wedstrijden). Dus laafde men zich daarna aan het bier, dat werd geschonken door het lapgeld en de fust van Martijn Boeijen. Hij had namelijk een weddenschap met Roel Verstegen verloren, omdat laatstgenoemde zes keer op tijd is gekomen. Chapeau (een uitroep van bewondering voor een knappe prestatie, bron: http://www.encyclo.nl)!

Odiliapeel 3 heeft dit keer geen problemen met FC Uden 10

Op de dag dat in Eindhoven zo’n 100.000 dolenthousiaste (echte) Brabanders uitgebreid het 22ste kampioensschap van de meest succesvolle Nederlandse club van dit millennium vierden, mocht het 3de aantreden tegen FC Uden 10. In de heenwedstrijd ontstonden tijdens deze wedstrijd nogal wat spanningen tussen beide teams. Dus maakten de groenwitten zich op voor een beladen duel, wat derby’s op zich toch altijd al zijn. Extra vervelend was dat veel sterkhouders van ‘t 3de zich al in Eindhoven bevonden en, in tegenstelling tot Mitch van der Burgt, niet bereid waren om tussendoor even een potje te komen ballen. Dus werd niet alleen een beroep gedaan op ‘veteraan’ Perry van den Bogaart (ausputzer; hij voetbalde net als Franz Beckenbauer vroeger, ‘met de neus omhoog’ en regelmatig zo’n 10 meter achter de verdediging), maar ook op de A-junioren Mitchell van Roosmalen (voorstopper) , Pim verwijst (rechtsachter) en Jaap Zwanenburg (linkshalf/voor).

Toen beide elftallen om 12:00 uur ’s-middags in een vriendelijk lentezonnetje klaar stonden voor de aftrap, schitterde een persoon door afwezigheid. Dat was de welbekende ‘man in het zwart’. Maar hoe hard men ook riep (Scheidsie, Scheidsie) en hoe goed men ook zocht (in de kantine, tussen de struiken), nergens was Jo de Salmon te bekennen. Omdat de bus naar Eindhoven in Odiliapeel om 14.45 uur vertrok, begon men zich toch echt zorgen te maken. Ondanks het feit dat menig speler ook wel genoot van de dames van FC Uden en Herpinia, die op het aanpalende veld hun kunsten vertoonden. Dus werd besloten de leiding van de wedstrijd in handen te leggen van de coach van FC Uden. En zou Martijn Boeijen, die ook met het busje mee moest, de tijd bewaken. Dat werd, omdat de klok reeds 12:30 uur was gepasseerd, twee keer een half uur (dus nog minder dan een veteranenwedstrijdje).

In het eerste half uur had iedereen duidelijk last van opstartproblemen. Dit resulteerde niet alleen in een gebrek aan goede uitgespeelde mogelijkheden, maar ook aan (verbale) agressie. De nare sfeer van een half jaartje geleden was nergens te bespeuren. En dat is/was maar goed ook.
Na een pauze, die vanwege de eerder genoemde reden op het veld werd doorgebracht, mocht De Peel, met Twan Schepens voor Pim van Daal, proberen de drie punten mee naar Odiliapeel te nemen. Dat lukte. Niet alleen werd FC Uden met de rug tegen de muur gezet, maar er werden ook kansen gecreëerd. En benut. Eerst was het Kevin Manders die een goed afgelegde bal van Rob van Dijk feilloos boven in de touwen joeg (0-1). Daarna was het Rob van Dijk zelf die een balletje terug van Jaap Zwanenburg bij de eerste paal erin frommelde (0-2). Toch had De Peel hierbij het nodige geluk. Vlak voor de 0-1 teisterende een schot van een Udense voorwaartse de paal langs Jurgen Schepens, die overigens goed in de hoek lag. En tussen de 0-1- en 0-2 was het bijna 1-1 geworden, ware het niet een ogenschijnlijk eenvoudige voorzet door FC Uden naast het doel werd ‘afgewerkt’.

Na de 0-2 ontstond een vrij open wedstrijd. FC Uden probeerde de eer te redden, of het nog spannend te maken, net wat je wilt, en dat bood voor De Peel mogelijkheden om de score verder op te krikken. Mede door toedoen van de eenarmige grensrechter van FC Uden, zijn andere arm zat in het gips, lukte dat niet. Hij vlagde namelijk menig goede uitbraak van De Peel af, zelfs als hij gezellig met Martijn Boeijen, Ron van Gerwen en Niek Rovers stond te keuvelen.

Zodoende pakte ‘t 3de drie verdiende punten. Dat bleken na afloop ‘gouden punten’ te zijn. Want hierdoor blijven de groenwitten in de race voor het kampioensschap. Eerder die dag speelden UDI’19 13 en OKSV 3 namelijk tegen elkaar gelijk. Dat betekent dat als de twee resterende wedstrijden winnend worden afgesloten, wat gezien het programma in de lijn der verwachting ligt, en zowel OKSV als UDI’19 verzamelt geen punten meer, eindigt men boven beide lijstaanvoerders. Dus heeft Franco van Lankvelt daarna in de kantine Toon Gerbrands op z’n mobieltje gebeld, om te vragen of ze die middags rustig aan wilden doen met de platte kar. Die kan immers op 3 mei in Odiliapeel nog wel eens van pas komen. Waarvan akte.

Odiliapeel 3 verliest ook de topper tegen UDI’19 13

Na de fraaie uitoverwinning op Herpina 4 (0-3) in het paasweekend, stond vandaag de topper tegen UDI’19 13 op het programma. Oftewel, de nummer drie thuis tegen de nummer twee. Op voorhand een mooi affiche. En gezien het mooie weer en het feit dat voor de eerste keer op het geheel gerenoveerde bijveld mocht worden gevoetbald, waren de verwachtingen bij spelers en publiek, waaronder de lang geblesseerden Niek Rovers en Ron van Gerwen, hoog gespannen. Maar zonder de gebroeders Van Thiel, Patrick is ingelijfd door het 1ste en Ruud, die vorige week nog met de vlag in de hand in een mooi PSV-trainingsjasje was te bewonderen, was vissen (als ze mij missen hè).

Omdat ook Koen Laarakkers te laat was, begon het 3de met een geheel nieuw centraal duo op het middenveld; de net wel of net niet te laat gekomen (reserve)aanvoerder Mitch van der Burgt en good old Jarno van Dijk. Zij konden echter niet voorkomen dat UDI’19 vanaf het beginsignaal toch wel een beetje het heft in handen had. De groenwitten deelden her en der wat speldenprikken uit, maar UDI’19 had het betere van het veldspel. Tot grote kansen leidde dat echter niet. Toch kwam UDI’19 halverwege het eerste bedrijf op voorsprong. Een snelle tegenstoot over de Peelse linkerflank kon niet afdoende onschadelijk worden gemaakt, waarna uiteindelijk de rechtsbuiten van UDI’19, geheel vrijstaand, tussen een aantal benen door het net vond (0-1).

De Peel schakelde daarna een tandje bij en nam geregeld het Udense doel onder vuur. Maar de schoten, meestal van buiten de zestien, brachten de Udense keeper (105 kilo schoon aan de haak, Jarno van Dijk weet daar alles van) niet in verlegenheid. Ook uit hoekschoppen kon ‘t 3de niet echt gevaarlijk worden, wat UDI’19 overigens wel lukte. Maar haar spelers waren doorgaans ook een maatje groter dan die van Odiliapeel. Toch bleef het tot aan de rust 0-1 en moest de tweede helft meer duidelijkheid brengen over wie er vandaag met de punten vandoor ging.

Die tweede helft, met Koen Laarakkers en Ronald van Summeren voor Kevin Manders en Pim van Daal, startte met een aantal grote kansen voor UDI’19. Maar doelman Jurgen Schepens was telkens een/de grote sta in de weg voor de Udenaren. Zodoende bleef ‘t 3de in leven en kreeg men warempel een heus veldoverwicht. Dit leidde er echter wel toe dat het middenveld open kwam te liggen, zodat UDI’19 gemakkelijk enkele plaagstootjes kon uitdelen. De kansen die hieruit volgden, waren toch wat groter van aard dan datgene wat ‘t 3de creëerde. Want verder dan een (halve) scoringskans voor Rob van Dijk kwam men eigenlijk niet. Echter, omdat met name de spits van UDI’19 regelmatig door de strak leidende Bart de Bruin werd afgefloten voor het onrechtmatig gebruiken van zijn lichaam tegen de tengere Roel Bos, bleef het 0-1.

Met nog zo’n twintig minuten voor de boeg kon het dus nog alle kanten op gaan. En was het een beetje zonde dat De Peel tien minuutjes met een man minder moest voetballen, nadat een onbesuisde actie van Koen Laarakkers hard, maar niet geheel onterecht, werd ‘beloond’ met een tijdstraf. Gelukkig kon UDI’19 hier niet van profiteren. En ook met elk tegen elf bleef de eerder bereikte stand gehandhaafd.
Al met al werd ‘t 3de een onfortuinlijke tegenstoot halverwege de eerste helft uiteindelijk fataal. Maar in vergelijking met de deceptie eerder dit jaar tegen OKSV, de andere medekoploper, was er geenszins sprake van een blamage. En gingen de buren, zoals het hoort, als vrienden uit elkaar. Daarnaast wensten zij de mannen van Twanneke Jansen, oud 5de-elftalspeler van de groenwitten en thans, voornamelijk op de bank, ‘actief’ voor UDI’19 13, veel succes tegen datzelfde OKSV; een duel dat volgend weekend om 11:00 uur op het sportpark Parkzicht in Uden op het programma staat. Dat de beste moge winnen.

Daarna, buiten op het terras, heerste bij ‘t 3de het besef dat met Patrick van Thiel in de gelederen toch wel gerede kans op een overwinning aanwezig was geweest. Temeer daar zijn inbreng bij het 1ste, gezien de 4-0 nederlaag uit bij de nummer drie, WHV uit Loosbroek, ook niet direct zoden aan de dijk zette. En het programma van het 1ste , met confrontaties tegen de nummer 1 en 2 uit de competitie, biedt ook niet het beste perspectief op de gewenste eindklassering (de zesde plaats, red). Maar hopelijk heeft hij een beter, voldaan(er) gevoel overgehouden aan zijn rentree in het 1ste, dan Jos van den Bogaart bij het 2de, die vandaag namens de B-selectie dit team uit de brand hielp. Zijn loyaliteit werd namelijk ‘beloond’ met zo’n half uurtje speeltijd. Waarvan acte.

Odiliapeel 3 herpakt zich knap tegen Herpinia 4

Na twee kansloze verliespartijen op rij mocht ‘t 3de vandaag, tweede paasdag, aantreden tegen Herpinia 4. Een elftal waar eerder dit seizoen met pijn en moeite van werd gewonnen (3-2) en een elftal dat eerder dit seizoen in eigen huis knap UDI’19 drie punten afhandig maakte. Een op voorhand zware wedstrijd dus, waarbij ook nog eens een beroep moest worden gedaan op twee invalkrachten , te weten Antoine Bergmans (veteranen) en Nardje Manders (2de). Daarnaast maakte Patrick van Thiel tijdens het opkleden bekend dat dit zijn (voorlopig) laatste wedstrijd voor ‘t 3de is, en dat hij, op veler verzoek, dit seizoen de A-selectie in z’n algemeenheid gaat ondersteunen en voor volgend jaar een contract heeft getekend bij ‘t 2de.

Na een goede trainingopkomst, doordat Kevin Manders en Twan Schepens afgelopen donderdag op de training present waren, waren er voor het eerst dit seizoen evenveel spelers van ‘t 3de als ‘t 4de aanwezig, startte ‘t 3de voortvarend. Ondanks dat het spel zich voornamelijk op het middenveld afspeelde, had De Peel wel een licht veldoverwicht. Maar dat kwam ook voornamelijk doordat bij zo’n beetje elke snelle aanval van de groenwitten voor buitenspel werd gevlagd (en gefloten). Het duurde op het hoofdveld in Herpen daarom zo’n half uur voordat ‘t 3de mocht juichen. Dat gebeurde nadat Antoine Bergmans bij een korte voorzet van Twan Schepens knap voor de keeper opdook en de bal vlak voor diens mistastende handen hard in het doel kopte (0-1). Daarna viel een speler van Herpinia uit en kon De Peel, omdat er geen vervanger voor hem kon worden gevonden, even freewheelen. Daarmee werd direct duidelijk waarom de wedstrijd vandaag zo gemakkelijk verliep voor ‘t 3de ; de tegenstander had amper genoeg spelers en was daarom allang blij dat ze een representatief elftal konden opstellen i.p.v. van het duel echt een duel te maken. Maar de groenwitten wisten ondanks enkele goede mogelijkheden niet de score verder uit te bouwen, zodat het in elk geval tot aan de rust spannend bleef.

Na de ‘break’, met Pim van Daal en Thijn Laarakkers voor Roel Verstegen en Roel Bos, Jarno van Dijk had al na zo’n tien minuten Kevin Manders vervangen die nog te veel last had van de wedstrijd van afgelopen zaterdag met het 4de, mocht men het weer tegen elf man proberen. Een bankzitter van Herpinia had namelijk toch besloten om zijn trainingspak te verruilen voor een voetbaloutfit. Daar was in het veld echter weinig van te merken. De Peel ging gewoon verder met waar het zo’n vijftien minuten geleden mee was gestopt, Herpinia met de rug tegen de muur zetten en kansen creëren. Dat laatste lukte helaas nu iets minder goed, zodat het zaak was dat als de kansen zich eenmaal voordeden, deze (wel) dienden te worden benut. Dat gebeurde dan ook. Eerst was het Patrick van Thiel die zijn afscheidswedstrijd, na een snelle tikkie-takkie aanval van ‘t 3de , beloonde met een fraaie schuiver vanuit een moeilijke hoek in de verre hoek van het doel (0-2). Daarna was het woord wederom aan Antoin Bergmans, die zijn uitverkiezing meer dan waar maakte door een halfhoge bal knap tot in het doel te verlengen (0-3). Stond daar dan niets van Herpinia tegenover? Inderdaad, helemaal niets. Dus realiseerde doelman Jurgen Schepens voor het eerst dit seizoen een clean-sheet, wat hem terecht vijf punten opleverde.

Nog vermeldenswaardig was een klein opstootje, kort nadat Ruud van Thiel voor Jeroen Raijmakers zijn opwachting maakte (hij was hier overigens niet bij betrokken). Nadat een voorzet van Jarno van Dijk door een verdediger van Herpinia in het strafschopgebied met de hand was beroerd en zijn appèl hiervoor niet door de scheidrechter werd beloond, zei Jarno tegen de dader, die aangaf dat hij niets had geraakt, dat hij deze wedstrijd inderdaad nog niets had geraakt. Dus kreeg Jarno even later van deze man een klap tegen zijn hoofd, als (subtiele) verwijzing naar dat hij nu wel iets heeft geraakt. Gelukkig werd het opstootje, dat hier uiteraard op volgde, in den minne gesust, al probeerde deze knoest daarna nog een keer Jarno te raken, maar met zijn voeten lukte dat (natuurlijk) niet.

Dus mochten de groenwitten, voor het ‘clubkampioenschap, drie belangrijke punten op het conto bijschrijven. Want met nog maar één zware wedstrijd voor de boeg, mag men dit eigenlijk niet meer uit handen geven. Al is dit seizoen weliswaar gebleken dat er kleintjes in de competitie zijn, maar dat de wedstrijden hiertegen niet zomaar worden gewonnen. Dat ervoer vanochtend ook koploper OKSV 3 die, net als De Peel eerder dit seizoen, op bezoek bij het fanatiek voetballende Estria 5 met 2-0 het schip in ging.

Odiliapeel 3 gaat ook bij Achilles 4 over de knie

Nadat vorige week, na de nederlaag in Overlangel, de titelaspiraties van ‘t 3de min of meer in de vrieskast waren gezet, stond vandaag eerherstel op het spel. Tegen Achilles 4, geen hoogvlieger in de zesde klasse, moest dat zo op het eerste gezicht geen probleem opleveren. Al werd het verschil eerder dit seizoen op sportpark De Smelen pas aan het einde van het tweede helft gemaakt. En was gastspeler Patrick van Rijn daar eigenlijk in z’n eentje verantwoordelijke voor.

Op de accommodatie van de 103-jarige (Achilles is al in 1912 opgericht) begon men met als gastspeler Paul van Ras, waardoor het aantal spelers van ‘t 3de die afgelopen donderdag de training hebben bezocht in één klap werd verdubbeld, vrij slecht aan de wedstrijd. Op een uiterst drassig veld, dat door de aanhoudende regenval ook steeds slechter (bespeelbaar) werd, werd De Peel namelijk al vanaf het beginsignaal vastgezet door een ontketend Achilles. Met kunst en vliegwerk werd echter voorkomen dat Achilles haar veldoverwicht tot grote kansen kon omzetten. Er waren her en der wel gaten in de Peelse defensie te vinden, maar dan werden er slechts rollertjes geproduceerd, die dan ook nog eens vaak naast het doel eindigden. Nadat ‘t 3de na zo’n half uur spelen voor het eerst uit haar schulp kroop, was het ineens raak. En niet aan Achilleskant, zoals verwacht, maar aan Peelse zijde. Een lange voorzet schoot op het natte veld door en verraste daarmee de Peelse verdediging, waarna de Reekse spits de bal, enigszins klungelig, in de hoek van het doel prikte (1-0). Daarna zette De Peel wel aan en kreeg men steeds meer grip op de wedstrijd, maar tot aan de rust veranderde er niets aan de stand.

Na de thee, met Mitch van der Burgt en Thijn Laarakkers voor Kevin Manders en Twan Schepens, nam het 3de het heft stevig(er) in handen. Van de geboden ruimte maakte Achilles echter dankbaar gebruik. Eerst werd een counter vakkundig afgerond, door de bal niet naar een buitenspelstaande speler te trappen maar zijn collega, die de bal vervolgens koelbloedig in de hoek van het doel schoof (2-0). Daarna werd een ‘eigen’ doeltrap niet helemaal lekker door ‘t 3de verwerkt en lag de bal al weer in het Peelse netje (3-0). En nog voordat het tweede bedrijf ‘in tweeën’ werd gesneden, liet de supersnelle Reekse spits de groenwitte achterhoede de hielen zien en maakte zijn tweede doelpunt van de dag (4-0). Een heuse afstraffing leek vanmiddag voor de groenwitten in het verschiet te liggen, maar de Reekers vonden het wel welletjes zo. Langs de zijlijn vierde men al feest, het was pas hun vierde overwinning van dit seizoen, en dat straalde af op de ploeg. Die kreeg nog wel kansen om de score verder omhoog te tillen, maar deze werden niet benut. En omdat ‘t 3de, dat (nog) wel het tempo van de wedstrijd bepaalde, ook de kansen die zij creëerde niet benutte, bleef de stand ongewijzigd.

Zodoende zakt ‘t 3de weer een plaatsje op de ranglijst, van drie naar vier. En beloven de komende twee, zware wedstrijden, uit tegen Herpinia en thuis tegen UDI’19, weinig goeds. Al was daar na afloop van de wedstrijd in de kleedkamer weinig van te merken. Handdoeken werden verstopt en teamgenoten voor homo uitgemaakt (vanwege de aanwezigheid van de Reekse bossen, red). Al moet worden gezegd dat coach Martijn Boeijen terecht opmerkte dat men, in tegenstelling tot vorige week, het verlies mannelijk opnam en het gemeentelijk Sportpark aan de Mgr. Suijsstraat met opgeheven hoofd mag verlaten. Al zal vooral moeder Laarakkers wel een onaangename verrassing in de voetbaltas van Thijn hebben aangetroffen, daar de in Grave wonende aanvoerder Koen zijn voetbalkleren zo vies vond dat hij ze liever door mams liet wassen. Waarvan akte.

Odiliapeel 3 verliest bij OKSV 3 ook (van) ‘zichzelf’

Na de uiterst succesvol verlopen confrontatie met het 10de van De Aanhouder Wint (DAW) uit Schaijk, die op sportpark De Smelen met 5-2 over de knie werd gelegd, mocht ‘t 3de op een gure, tweede lentedag van het jaar, aantreden tegen de Overlangse Keentse Sport Vereniging (OKSV) 3. Sportpark ‘Veldje, het strijdtoneel van vandaag, is letterlijk en figuurlijk gelegen achter de kerk, ter verduidelijking de ´nieuwe kerk´ uit 1854, ter vervanging van de Sint-Antoniuskapel van omstreek 1500 en gebouwd in de vroege neogotische stijl, evenals de verlaten/vervallen pastorie en de plaatselijke begraafplaats van dit dorp, waarvan recente opgravingen aantonen aan dat Overlangel mogelijk al in de IJzertijd werd bewoond (bron: Wikipedia). Erg bemoedigend was dit allemaal niet voor de (gemiddelde) mondaine Peelse voetballer, daar weinig nog zichtbaar was van de vroegere rijkdom die voortvloeide uit de haven aan de in 1938 gekanaliseerde Maas, wat betreffende de handel de doodsteek voor het dorp was.

Desalniettemin was aansluiting bij UDI’19 15, dat dezelfde dag even verderop met 2-1 verloor bij Herpinia 4, de inzet. En dat beseften beide ploegen maar al te goed. Dus werd elkaar eigenlijk de gehele eerste helft geen duimbreed gegeven en bleef het bij kleine kansjes, vaak van buiten de zestien. Voor de groenwitten was het daarom een raadsel hoe het nu toch mogelijk was dat OKSV 3 zoveel doelpunten heeft gemaakt en zo’n enorm positief doelsaldo heeft. Maar toen het scorebord de 40ste minuut passeerde, werd op deze vraag antwoord gegeven. Want ondanks het vlagsignaal van Roel Bos werd, zonder hij ook maar even werd geconsulteerd door de scheiderechter van dienst, een ogenschijnlijk buitenspeldoelpunt van de groenzwarten goedgekeurd (1-0). De protesten van Peelse zijde waren niet mals, waarbij Thijn Laarakkers volgende de clubman (het verste) over de schreef ging en na vertoning van een rood plasticje plotsklaps mocht inrukken.

Nog beduusd over datgene wat hen zojuist was overkomen, wilde De Peel zich het liefst zo snel mogelijk in de kleedkamer terugtrekken om de schade te overzien. Van deze verwarring maakte OKSV nog snel even gebruik. Mistasten van Jeroen Raijmakers leidde een snelle counter in, waarna de bal van dichtbij, snoeihard en al zwabberend, naast de handen van de verbouwereerde Jurgen Schepens werd geknald (2-0).
In de rust werd niet besloten op de zaak dicht te metselen, winnen was immers het devies, zodat in plaats van een spits een centrale middenvelder werd opgeofferd. En met nieuw elan, in de vorm van Roel Bos, Ruud van Thiel en Twan Schepens voor Pim van Daal, Ronald van Summeren en Roel Verstegen, werd gepoogd van de wedstrijd nog een wedstrijd te maken. Een slechte gedachte was dat geenszins, want voor het wonderlijke voorval, waar zelfs de altijd zo rustige coach Martijn Boeijen zich nog zichtbaar over kon opwinden, waren de groenwitten feitelijk gezien wel de bovenliggende partij geweest.

Met dit, offensieve strijdplan verraste De Peel OKSV en zette men met 10 man de gastheer vast op eigen helft. Dus was het zeker geen verrassing dat ‘t 3de de aansluitingstreffer produceerde, middels een streep van Patrick van Thiel in de verre benedenhoek (2-1). En zette De Peel aan voor een ‘overklassing’ van OKSV. Maar net voordat de Peelse ‘beste man’ zich moest laten wisselen voor Kevin Manders, was de angel eigenlijk al weer uit de wedstrijd gehaald. Nadat twee Peelse verdedigers een voorwaartse van OKSV in de mangel namen, zag de leidsman zijn kans schoon om ´t 3de nog meer pijn te doen. Hij blies hard op zijn fluit en wees resoluut naar de stip, waarna de toegekende pingel ongemeen hard onder de Peelse doelman werd binnengetrapt (3-1). Wat volgde was wedstrijd waarin de irritatie, behalve richting de scheids en soms de tegenstander, ook onderling (dus tegen elkaar!) soms hoog opliep. Zeker nadat aan de 4-1, overigens een mooie kopbal over de Peelse doelman heen, ook weer een flinke geur van buienspel hing. Zodoende deed de laatste goal, een streep in de linkerbenedenhoek na een mooie aanval over de flank, er niet meer toe (5-1).

En zo was het mysterie van het hoge doelsaldo van OKSV 3 opgelost. En diende zich een ander mysterie aan. Namelijk wie van de groenwitten de muur van de bescheiden accommodatie van OKSV met zijn voetbalschoenen heeft besmeurd. Dat terwijl men er nog schande van sprak dat de RKSV dit vorige week zelf was overkomen, na het thuisduel van ´t 3de tegen DAW 10. Overigens werd later in de kantine wel de achterliggende oorzaak van de ontrafeling van het eerste mysterie verklaard. Destijds had OKSV in Odiliapeel een aantal rode kaarten gekregen en bleek OKSV volgens eigen zeggen, door deze uit de handen van Jeffrey de Vocht te slaan, over ´roodintolerantie´ te beschikken. Daar mag nu ´grensrechterintolerantie´ aan worden toegevoegd, beste Paul Meerdink (verslaggever van OKSV 3 ´red´).

Odiliapeel 3 geeft (ook) DAW 10 ‘rammel’

Nadat vorige week het eerdere verlies in de competitie tegen Estria was rechtgezet, mochten de ´Mannen van Martijn´ deze keer revanche nemen op DAW 10. Ook in Schaijk kwam men destijds namelijk van een koude kermis thuis. Weliswaar enigszins door toedoen van de scheidsrechter, die de Nederlandse taal amper machtig was en daardoor waarschijnlijk niet altijd begreep wat De Peel wilde (zeggen), maar toch. Al was de nederlaag op het bombastische sportpark in Schaijk minder schandelijk, omdat de selectie van DAW nu eenmaal wat betere voetballers herbergt dan die van de Escharense opponent.

In het eerste deel van de eerste helft leek dit , revanche, een vrij lastige opgave te worden. De Peel gaf weliswaar niets weg, maar creëerde nog veel minder. Toch kwam men op voorsprong via een prachtige treffer van Bob van den Wijngaard, die een lange voorzet van Patrick van Thiel, zonder dat deze de grond raakte, subtiel met de binnenkant van de voet in het dak van het doel deed belanden (1-0). Maar het was snel gedaan met de pret. Even later kon een Schaijkse voorzet niet (goed) worden weggewerkt, waarna de handige spits van DAW de bal, van net buiten ´de zestien´, strak onderin de korte hoek plaatste (1-1). Hierna herstelde het evenwicht in de wedstrijd zich en leken beide partijen behoorlijk te moeten knokken om de ander er onder te krijgen. Dat lukte ‘t 3de het beste. Eerste rondde Patrick van Thiel een voorzet, zei het in twee instanties, vakkundig af (2-1). Daarna had men het geluk dat arbiter Bart de Bruin een overtreding van Jurgen Schepens in het strafschopgebied door de vingers zag, mede doordat de Schaijkse voorwaartse niet naar de grond ging of hierop bleef liggen, waarna hij een DAW’er wel tien minuten naar de kant stuurde wegens het wegtrappen van de bal na een overtreding. De Peel maakte hier dankbaar gebruik van, mede doordat de Rob van Dijk tijdens een counter, na het omspelen van de keeper, zijn directe tegenstander fysiek de baas was (3-1).
Na de pauze, met Jarno van Dijk en Roel Verstegen voor Jeroen Raijmakers en Pim van Daal, mocht ‘t 3de proberen de marge te handhaven dan wel deze uit te bouwen. Dat leek nog een hele kluif te worden, zeker nadat Twan Schepens met een echte ‘Diego Costa’ op de enkel van een tegenstander revanche had genomen voor het feit dat hij even daarvoor (onrechtmatig!?) opzij was gezet en de scheidrechter dit niet bestrafte, met een tijdstraf van tien minuten tot gevolg. Tijdens deze powerplay scoorde Schaijk, net als De Peel. ook. Al was deze treffer ´You-tube waardig´, omdat de Schaijkse laatste man hierbij in z’n eentje een handvol Peelse verdedigers (in het strafschopgebied) omspeelde, waarna hij de bal subtiel in het netje deponeerde (3-2).

Wat volgde was een belegering van Odiliapeel door DAW. Maar opmerkelijk genoeg leidde dit niet tot Schaijkse kansen, maar tot Peelse kansen. En wat voor kansen!!!. Het was aan Kevin Manders te danken, uh…wijten, dat ´t 3de , net als twee weken eerder in Velp, niet (vroegtijdig) de genadeklap uitdeelde. Maar gelukkig had Patrick van Thiel het vizier wel op scherp staan. Tegen het einde van de wedstrijd besliste hij het duel door twee keer raak te schieten, waarbij de 5-2 een typische geval was van twee honden en één been, met (bij)rollen voor de ongelukkig voor Rob van Dijk ingevallen Thijn Laarakkers en de voormalige grensrechter DAW. Ondertussen had Roel Bos ook even tien minuutjes aan de zijkant mogen uitblazen, nadat hij professioneel een counter van de Schaijk had voorkomen, die hij overigens wel zelf had veroorzaakt, na een onfortuinlijke mistiming.
Al met al zorgde ´3de ervoor dat tijdens dit inhaalprogramma alle drie de Peelse team een ander resultaat haalden, want De Dames verloren met 1-0 van Milsbeek en ´t 2de speelde met 2-2 gelijk tegen UDI´19 5. En mag men het volgende week opnemen tegen OKSV3 uit de voormalige ´Heerlijkheid Langel´ uit het land van Herpen (Middeleeuwen), die dezelfde dag een virtuele koppositie verloren zagen gaan na het verlies tegen de nummer 1 in de competitie, UDI´19 13, zodat ´t 3de nu de troste nummer 2 is.

Tot slot, voor de liefhebbers van het wedstrijdverslag van OKSV tegen UDI´19, verwijs ik naar de website van OKSV, www.oksv.nl, alwaar de lokaal zowel verguisde al uiterst gewaardeerde ing. Dijkshoorn (toch zeker geen familie van…) heeft geprobeerd ‘De dokter’ op dit vlak te kloppen. En echt… dit is het lezen meer dan waard, zeker met de verkiezingen voor de Provinciale staten en Waterschapsverkiezingen in het verschiet.

Odiliapeel 3 neemt revanche tegen Estria

Na het redelijke begin van het nieuwe voetbaljaar tegen SCV’58 3 mocht ‘t 3de deze week haar degens kruisen met de buren van de Velpse Sport vereniging, Estria 5. Daar hadden de Peelse voetballers nog een appeltje mee te schillen. Het duel in Escharen eindigde destijds in een 2-0 overwinning van de gastheren, die met een handvol counters en fanatiek verdedigen de gasten van een verdiende overwinning afhielden.

Ook vandaag zette ‘t 3de Estria vanaf het beginsignaal vast op eigen helft. Dat leidde binnen één minuut al tot een defensieve fout in de paarswitte verdediging (de Estrianen waren in de veronderstelling dat De Peel ook rode shirts droeg en hadden i.p.v. hun rode tricot een paar shirtje meegenomen; alsof dat wel genoeg contrast geeft!?), maar Jarno van Dijk had nog te veel last van de tien Bacardi-cola;’s die hij de avond daarvoor in een half uur meester had gemaakt om de 99,9% scoringskans te verzilveren. Zodoende moesten de groenwitten zo’n kwartiertje wachten alvorens het veldoverwicht ook in de score werd uitgedrukt. Het was Patrick van Thiel die bij een goed aangesneden corner de Estriaanse keeper in de lucht klopte (1-0) en het leder in de touwen deed belanden. Helaas kon De Peel niet lang van zijn voorsprong genieten, want ook Estria wist wel raad met hoekschoppen. Het was de beste man aan Estriaanse kant, een klassieke nummer 10 die volgens eigen zegge hoofdklasse heeft gevoetbald en verder door Mitch van der Burgt probleemloos uit de wedstrijd werd gevoetbald, die een strakke corner tegendraads snoeihard binnenknikte (1-1).
Dus kon ‘t 3de weer opnieuw beginnen. Dat ging lastiger dan gepland. Er ontstond een vinnig duel, waar voor elke spaarzame grasspriet op het achterste veld werd gevochten. Hierdoor kon De Peel, ondanks het feit dat ze t.o.v. de tegenstander toch een surplus aan kwaliteit had, geen potten breken. Uiteindelijk gebeurde het onvermijdelijke vlak voor tijd. Het was de goed voor Pim van Daal ingevallen Thijn Laarakkers, die al voor de nodige onrust in de Estriaanse verdediging had gezorgd, die met een steekpas zijn broertje vond. Met een tegenstander op zijn rug (dus niet in zijn rug !?) wist Koen de bal goed vrij te maken, waarna hij deze subtiel in de verre hoek langs de verbouwereerde doelman deed belanden (2-1).

In de tweede helft, met Ronald van Summeren, Roel Verstegen en Kevin Manders voor Jeroen Raijmakers, Twan Schepens en Rob van Dijk, was het voor ‘t 3de zaak de marge in stand te houden en als het even kon uit te breiden. Dat laatste geschiedde al vrij snel. Het was de enigszins getergde Kevin Manders, die zijn missers van vorige week goed maakte, door bij de eerste de beste keer dat hij werd gelanceerd het net te laten bollen (3-1). Dit leek de genadeklap te zijn voor Estria en het aanwezige publiek maakte zich op voor een mooie zondagochtend op deze warme zonnige lentedag. Maar dat werd het geenszins. Estria bleef van zich afbijten en het lukte De Peel maar niet om goede kansen te creëren. Maar de verdediging van de groenwitten bleef, onder leiding van Ron van Gerwen, gelukkig ook vrij gemakkelijk overeind.

Dus moest men wachten tot de laatste vijf minuten van het duel waren aangebroken, alvorens er weer enige sprake was van opwinding. Het was de weer ingevallen Rob van Dijk die voor de tweede keer in korte tijd onschuldig en lichtjes, zoals we hem kennen, tegen een Estriaan aan liep. Daar dachten de paarswitten anders over, zodat de aanvoerder, achteraf gezien behoorlijk overmoedig, ‘verhaal kwam halen’. Want Rob nam hem even subtiel als rucksichtlöss in de houdgreep, waarna Thijn Laarakkers met een heupzwaai jegens de arme man een soort van ‘Ipon’ bewerkstelligde. Nadat de goed leidende Jeffrey de Vocht beide aanstichters had verzocht het veld te verlaten, kwam ‘t 3de pas goed los. Eerst was het Patrick van Thiel die op aangeven van Kevin Manders in een soort van scrimmage net tekort kwam om de 4-1 te laten aantekenen. Kort daarna zag diezelfde Patrick een fraaie afstandpoging net over het doel verdwijnen. En toen Patrick voor de derde keer een poging op het doel wilde ondernemen, werd hij van zijn sokken afgelopen. Terwijl iedereen boos was dat de leidsman geen voordeel gaf, omdat Mitch van der Burgt vrije doortocht had, bleek zijn fluitsignaal geen vrije trap te betreffen, maar het eindsignaal. Dus mocht men daarna op het terras van een welverdiend pintje genieten, aangeboden door coach Martijn Boeijen. Dit omdat men voor de derde keer op rij niet twee maar slecht één doelpunt tegen had gekregen. Waarvan akte.

Odiliapeel 3 overtuigend voorbij SCV’58 3 (of toch niet!?)

Voor de eerste wedstrijd van het nieuwe jaar mocht ‘t 3de afreizen naar Velp. Op het naastgelegen sportpark waar men vorig jaar een smadelijke nederlaag tegen laagvlieger Estria had geleden, mocht worden aangetreden tegen een andere laagvlieger, SCV ’58 3. Het leek dus een gemakkelijke ochtend te worden voor de nummer 3, maar het was natuurlijk wel de vraag hoe men uit de lange winterstop is gekomen. Zeker omdat men de voorbije periode niet heeft uitgeblonken op het onderdeel ‘trainingsintensiviteit’, waar vaak alleen de verslaggever van dienst namens ‘t 3de acte de precense gaf.

Al na één minuut had men het antwoord. Een slippertje in de Velpse verdediging werd goed opgemerkt door Rob van Dijk, al bleef de daadwerkelijk afstraffing uit. Dit was slechts een voorbode voor wat zou komen. ‘t 3de zette haar tegenstander regelmatig klemvast en als deze er al uit kwam, counterde men scherp terug. Dat leidde ook tot de eerste goal van Rob van Dijk, na zo’n 25 minuten spelen. Een diepe steekbal van Patrick van Tiel kon hij weliswaar (net) niet voorbij de uitkomende doelman werken, maar al zittend was de rebound een appeltje eitje voor hem (0-1).

Dat was het sein voor SCV’58 3 om toch wat daadkrachtiger op te treden. Men verscheen vaker op de Peelse helft en dat leidde zowaar tot de gelijkmaker. Al was daar wel een moeilijk te verwerken hoge bal voor nodig, die eerst Roel Verstegen ‘verraste, waarna met een prachtig afstandschot de aan de grond genagelde doelman Jurgen Schepens werd verschalkt (1-1).

Velp bleef daarna uit hetzelfde vaatje tappen, wat voor wat penibele situaties voor het Peelse doel leidde. Zoals een Jetro Willems-achtige voorzet vanaf de linkerzijlijn, die bovenop de kruising eindigde. Maar het was De Peel die op 1-2 kwam, doordat Kevin Manders een door Rob van Dijk met zijn buik gemiste strakke voorzet vakkundig in het doel deed belanden.

Na de rust wilde De Peel zo snel mogelijk het duel ‘koud maken’. Zeker omdat de ervaring leert dat men altijd minimaal twee doelpunten tegen krijgt, zodat nog minimaal één keer moest worden gescoord. Al voetballend kwam SCV’58 3 er in de tweede helft eigenlijk niet meer aan te pas. Toch duurde het vrij lang voordat ‘t 3de in veilige haven was. Een vrij eenvoudig doelpunt c.q. intikker van Kevin Manders, na een snelle counter een subtiele lob over de ver uit het doel gekomen keeper van Estria door wederom Kevin Manders, nog een goal van Kevin Manders en een afstandpegel van Patrick van Tiel bepaalden de eindstand op 1-6. Zodoende werd Kevin Manders met afstand ‘man of the match’. Gevolgd door Ruud van Tiel, die een handige voorwaartse van SCV’58 3 compleet uit de wedstrijd speelde, waarna deze zich gedesillusioneerd liet wisselen.

Na terugkomst in de kantine werd de eindstand, omdat Aswin Noijen als nieuwe hoofdtrainer de zwarte stift had opgeëist, in het rood op de Peelse scorebord geplaatst. En wat schetst de verbazing, niet 1-6 maar 1-2 werd erop vermeld. Bleek dat Kevin Manders al die kansen heeft verprutst! En heeft ‘t 3de het dus niet beter gedaan dan ‘t 2de, maar hetzelfde resultaat geboekt als het 1ste. Ook goed, dat levert eveneens drie punten op en laat ruimte voor verbetering. Om te beginnen volgende week tegen Estria, waar ‘t 3de nog wat tegen goed te maken heeft.

Twan Schepens

Op zondagochtend 14 december 2014 mocht Odiliapeel 3 zich opmaken voor een echte Engelse wedstrijd. Tenminste, gezien het weer, dat een dik wolkendek over ‘De Bikkelbunker II’, het Graafse sportpark, had neergelegd. Al hadden de spelers van ‘t 3de eerder het idee tegen een Belgische opponent te spelen, gezien de staat van de accommodatie van de gasten. De oudere leden van onze RKSV hadden vast dingen van Vluchtoord herkend, het voormalige vluchtelingenkamp in de Udense bossen uit de eerste wereldoorlog, waar destijds vele Belgen verbleven. De volgende keer een iets minder pretentieus gemeentehuis bouwen en wat meer geld aan het plaatselijke verenigingsleven ‘gunnen’, lijkt dan ook een welbesteed advies aan deze gemeenschap.

Dan de wedstrijd. In tegenstelling tot de afgelopen twee wedstrijden startte Odiliapeel goed. Grave kon wel wat speldenprikjes uitdelen, maar De Peel bepaalde het tempo. Dat leidde al snel tot de eerste treffer van Koen Laarakkers, die één op één met de keeper koelbloedig bleef (0-1). Even later stond Koen ook aan de basis van de 0-2, toen hij op karakter een bal heroverde. Uiteindelijk was het Jarno van Dijk die, na een aantal snelle verplaatsing, met het ronde voorwerp Rob van Dijk lanceerde en de score werd verdubbeld (0-2). Dubbele cijfers leken voor de groenwitten in het verschiet te liggen, zeker omdat GVV’57 een goede gastheer bleek te zijn en de ene individuele fout op de andere stapelde. Helaas bleef het bij, overigens dikke, kansen, want bij rust stond nog dezelfde score op het niet functionerende scorebord als na pakweg 25 minuten.

Na de rust, met Roel Verstegen, Ruud van Thiel en goalgetter Kevin Manders voor (wederom) Ron van Gerwen, Stefan Lips en Jarno van Dijk, moest de eerste uitoverwinning van dit seizoen worden veiliggesteld. Dat leek eerder een kwestie van tijd dan een vraag die met ‘JA’ of ‘NEE’ moest worden beantwoord. Zeker nadat Patrick van Thiel de bal op de middenlijn onderschepte en via een omweg, een solo langs de achterlijn, de bal binnenwerkte (0-3). Daarna verloor ‘t 3de langzaam maar zeker de grip op de wedstrijd. GVV ’57 creëerde wat kansen, weliswaar kleine, maar dat was al veel meer dan waar men de eerste helft toe in staat was geweest. En men scoorde zelfs, nadat de speler die de eerste helft zo’n beetje alleen maar de schenken van de Peelse voorwaartsen had geraakt, bij de eerste paal een korte voorzet succesvol zag worden aangeraakt (1-3). Dat was het sein voor De Peel om niet meer controle te verliezen, wat er zoal in resulteerde dat Rob van Dijk geblesseerd het veld diende te verlaten. Dit nadat hij een goed uitgespeelde mogelijkheid om zeep had geholpen, en de keeper van Grave dat daarna met hem deed, zeg maar. Dit gebeurde kort voor het einde van de wedstrijd, na zo’n 22 minuten spelen. Want twee minuten later was het gedaan met de pot. Dat gebeurde toen Ruud van Thiel een uitworp van Jurgen Schepens bij de zijlijn goed verlengde, maar daarbij op de enkel/het onderbeen van een GVV’er landde en deze ‘krak’ zei. Dus restte de scheidsrechter, in afwachting van medische ondersteuning en om onderkoeling van de ‘fitte’ spelers te voorkomen, niets anders dan de wedstrijd te beëindigen. En omdat het te koud was om daarna op het hoofdveld het duel tussen de dames van Grave en AC Milaan te aanschouwen, iets waar men tijdens de warming-up wel toe in staat was geweest (nog nooit had ‘t 3de zo goed/lang ‘gerekt’), vond met zich al snel terug onder een warme douche.

In de kantine was men daarna verbijsterd over het feit dat coach Martijn Boeien, tegen alle verwachtingen in, door het bestuur van Odiliapeel was gepasseerd om de taken van de ontslagen Peter van Orsouw over te nemen. De hoofdtrainer van de A-selectie had namelijk eerder die ochtend zijn congé gekregen. Dat de leiding van de RKSV de samenwerking heeft verbroken, zoals dat zo mooi in het Brabants Dagblad stond vermeld, komt doordat het vlaggenschip halverwege de eerste competitiehelft de 7de plaats bezet, terwijl de doelstelling is een plekje in de vierde klasse te bemachtigen. En Martijns CV is toch goed dan wel uitstekend/excellent te noemen. Nadat hij vorig jaar het vijfde elftal naar een verdiende tweede plaats had geloodst, is dit ook de plek waar we ‘t 3de halverwege de eerste competitiehelft terugvinden. Terwijl dit elftal vorig jaar stuurloos en afgetekend als laatste eindigde. Wat Aswin Noijen, de man die volgens onze eigen clubwebsite is aangesteld op de trein weer op de rails te krijgen, op hem voor heeft……een coach die vorig jaar met zijn elftal, het tweede, kansloos is gedegradeerd en nu onderaan in het eerste rijtje bungelt……..

Odiliapeel 3 houdt zwaar bevochten punt over aan duel met HVCH 15

De zondag na sinterklaas mocht Odiliapeel 3 het op sportpark De Smelen opnemen tegen HVCH 15. Dit was het eerste duel uit de zogenaamde terugronde, terwijl volgende week toch nog echt het eerste duel tegen ‘De Gravers’ op het programma staat. Dat het een lastige ochtend zou kunnen worden, kon worden afgeleid uit de eerdere ontmoeting tegen het zoveelste uit Heesch. Na een kansloze eerste helft en een fenomenale tweede helft, wist men uiteindelijk pas zo’n beetje in blessuretijd een punt uit het vuur te slepen (1-1).
Ook op deze koude decemberdag, een nachtvorstje en een ijzige wind zorgden voor Siberische omstandigheden, begon HVCH beter aan de wedstrijd. Dit ondanks het feit dat ‘t 3de twee klassen beter speelde dan vorige week tegen FC Uden. Maar ja, HVCH 15 was dan ook zo’n twee klassen beter dan dit multiraciale samenraapsel uit Uden. Toch was het Odiliapeel dat de score opende. Na een vroegtijdige interceptie van Peelse kant en een paar keer één keer raken, lanceerde Twan Schepens de van een gebroken arm herstellende Kevin Manders, die geen fout maakte en de counter vakkundige afrondde (1-0). Zonder verdere goede kansen aan beide zijden, bleef deze stand lang gehandhaafd en kon HVCH slechts gelijkmaken nadat Koen Laarakkers dicht bij het Peelse doel uitgleed. Daarbij had men ook nog de pech dat de bal voor de voeten belandde van de enige speler op het veld die een bal waarschijnlijk vanuit zo’n kleine hoek kon binnenschieten (1-1).

Na de welkome warme thee, met Jarno van Dijk en de twee telaatkomers, Mitch van den Burgt en Stefan Lips, binnen de lijnen voor Rob van Dijk, Ron van Gerwen en Ronald van Summeren, zette ‘t 3de HVCH wel de duimschroeven aan. Dat was ook wel nodig, want in het laatste deel van de eerste helft leken de gasten de gastheren onder de voeten te lopen, getuige de drie hoekschoppen en evenzoveel vrije trappen op ‘gevaarlijke plaatsen’ die men in korte tijd tegen had gekregen. Toch duurde het enige tijd voordat De Peel loon naar werken kreeg. Wederom was het Kevin Manders die, in één op één situatie met de Heesch doelman, het vonnis velde. Dit keer met een prachtige lob, waarbij hij de bal vanaf de linkse kant van het doel met de rechtse voet over de verbouwereerde keeper heen tilde, en met behulp van de wind net onder deklat belandde (2-1). Nu was het weer de beurt aan HVCH en zij stelden daarbij de spaarzame (neutrale) toeschouwers niet teleur. En was de goal, een strakke voorzet van de eerdere doelpuntenmaker die door HVCH’s ‘Oude van dage’ steenhard werd binnengeknikt, van wereldklasse (2-2). Zo konden beide partijen weer opnieuw beginnen, waarbij De Peel het hardst leek te geloven in een goede afloop. Maar ondanks een veldoverwicht bleef het creëren van kansen lastig. Dus moest een andere manier worden gevonden om de beslissende goal te produceren. Dat lukt uiteindelijk en kreeg de weer ingevallen Rob van Dijk, die eerder een mogelijke strafschop was onthouden, net als vorige week via een vrije trap van 30 meter ‘zijn beloning’ (3-2). Maar helaas was dit niet het slotakkoord. Zo’n vijf minuten voor tijd belandde een afgeweerde hoekschop, na een lange dwarreling in de lucht, via de vingers van de Peelse doelman alsnog in het doel (3-3).

Zodoende deelden beiden ploegen voor de tweede keer dit seizoen de punten, wat gezien het spelbeeld wel te billijken was. En, last but not least, continueerden de groenwitten op de ranglijst het ene punt voorsprong op hun rivalen uit ‘Ruud van Nistelrooijs’ Heesch. Wat toch wel prettig was, met de 75 consumptiebonnen die coach Martijn Boeijen, na het winnen van de 1ste clubperiode, voor zijn mannen in de kantine in het vooruitzicht had gesteld. EINS, ZWEI , DREI……..ZAUFEN!!!

Odiliapeel 3 wurmt zich voorbij FC Uden 10

Zondag 30 november 2014 stonden op sportpark De Smelen in Odiliapeel twee onvervalste derby’s op het programma. Het tweede elftal mocht aantreden tegen Volkel 3, de trotse koploper in vierde klasse. Het derde elftal ontving FC Uden 10, een laagvlieger in haar klasse, maar net als Odiliapeel 3 het enige elftal dat koploper Udi’19 13 punten afhandig heeft gemaakt.

In het begin van de wedstrijd had FC Uden het betere veldspel. Dit leidde na zo’n 25 minuten tot de eerste treffer, als was daar wel de hulp van Ronald van Summeren voor nodig. Hij veranderde, net als vorige week, een ogenschijnlijk ongevaarlijk (afstand)schot dusdanig van richting dat deze over de Peelse keeper in het doel belandde. Odiliapeel schakelde daarna een tandje bij, maar verder dan kans voor open goal vanuit een moeilijke hoek voor Roel Verstegen kwam men niet. Wel viel doelman Jurgen Schepens uit, nadat hij na het verwerken van een diepe bal onzacht in aanraking kwam met de Udense midvoor, en sterretjes zag.
In de tweede helft was er maar een ploeg die het spel bepaalde, Odiliapeel. Gedreven door de stand op de ranglijst, mogelijk een koppositie bij winst, zette men FC Uden flink onder druk. Ook werden de messen geslepen, figuurlijk uiteraard, wat regelmatig tot verbale agressie bij FC Uden leidde. De gelijkmaker, die niet kon uitblijven, viel halverwege het tweede bedrijf, na een slimme vrije trap van Rob van Dijk van circa 30 meter. En hoewel FC Uden daarna nauwelijks meer op de Peelse helft te vinden was, maakten zij wel de 0-2, ware het niet dat het doelpunt vanwege buitenspel werd afgekeurd. Dit overkwam even later ook Odiliapeel, doordat de bal even daarvoor de achterlijn zou zijn gepasseerd. Uiteindelijk trok Odiliapeel in de slotfase toch aan het langste eind, toen Rob van Dijk een afgemeten voorzet van Pim van Daal met zijn hoofd subtiel in de hoek deponeerde.
De wedstrijd eindigde niet smetteloos. Het begon met een intimideerde reactie van de Udense grensrechter richting de jonge leidsman, na een ogenschijnlijk onschuldige overtreding van een Peelse voorwaartse op een verdediger van FC Uden die daarbij geblesseerd het veld moest verlaten. Even later volgde een rode kaart voor dezelfde verdediger na een overtreding elders op het veld, waarbij hij de scheidrechter ervan betichte geen hetero te zijn en een ernstige, tot dusverre vaak ongeneeslijke, ziekte toewenste en het veld niet wilde verlaten. Al met al een opmerkelijke wedstrijd, waarin bleek dat tussen beide ‘Udense’ team behalve een leeftijdsverschil (60 versus 20 jaren jong, volgens FC Udense deskundigen), ook een behoorlijk cultuurverschil zat.