De oorlogsjaren
Ook tijdens de oorlog werd er gevoetbald door de Peelse jeugd, hoewel dat eigenlijk niet mocht van de Duitsers. De “bal” bestond uit een bol garen die bij elkaar werd gehouden door in stukken gesneden fietsband. De in Odiliapeel gelegerde Engelsen hadden destijds nog een gouden tip voor de jeugd: “zorg dat je korte broek niet te lang is, want als die onder je knieën eindigt, ziet de tegenstander jouw schijnbewegingen niet!”

Diezelfde Engelsen leenden regelmatig een bal uit aan de jeugd. Die kwam dan natuurlijk nooit meer terug.

De oprichting
De RKSV Odiliapeel werd opgericht in oktober 1944. Enkele spelers die voorheen lid waren van Tubantia kwamen na de bevrijding van Zuid-Nederland bij de familie van Gerwen op bezoek om het voetballeven in “de Peel” nieuw leven in te blazen.

Het duurde echter tot de zomer van 1945 totdat de club bij de KNVB kon worden aangemeld. Er moest gewacht worden op de totale bevrijding van Nederland en de daarmee samenhangende wederopbouw. Als naam werd RKSV Odiliapeel gekozen, omdat Tubantia niet mocht. In Twente bestond namelijk al een vereniging met die naam.
De allereerste clubkleuren waren rood-wit-blauw, zoals de huidige Udi ’19 shirts. Daarna werd het geel met in het midden een dikke zwarte streep, waarschijnlijk shirts van het oude Tubantia.
Daarna werd het huidige groen-wit ingesteld, om de praktische reden dat die kleurstelling nog door niemand in de omgeving werd gevoerd.
Op de plaats van de boerderij van de familie van Gerwen, waar dus onze vereniging is opgericht, staat heden ten dage de meubelzaak van Ad van Gerwen, al jarenlang betrokken bij de club als shirtsponsor van de veteranen.
Het eerste veld waar de wedstrijden gespeeld werden lag achter “Trier Nooijen”, naast het huidige café “De Beukenhof”.

De eerste jaren (1945 – 1955)
Er werd gevoetbald door ongeveer anderhalf elftal op een terrein aan de Oudedijk ter hoogte van het huidige bedrijf van Toon Toonen. In totaal telde de club ongeveer 25 leden. Jan Hendriks was voorzitter, maar gaf de hamer al snel over aan Jef Martens. Jan van Gerwen was secretaris/penningmeester. Er was geen kleedlokaal of wasgelegenheid, geen kantine en geen trainer. Lederen ballen waren nauwelijks te krijgen, maar die werden aangeschaft op de zwarte markt.
Ook de jeugd ging voetballen, maar zij hadden (nog) geen aansluiting bij de club; dat duurde nog een half jaar. Hun veldje bevond zich ook aan de Oudedijk, tegenover het huidige Eethuis “De buurman”.
Later verhuisden de voetballers naar een weiland aan de Vogelstraat, waar een veldje van Sjef van Geffen mocht worden gebruikt. Het lag aan de bosrand en was behoorlijk ongelijk. Daarnaast bevatte het veldje enkele grote kuilen en er stond wat bossage en pollen heide. Het was echter een hele verbetering ten opzichte van het oude terrein.

Er werden vanaf dat moment af en toe wedstrijden georganiseerd tegen teams uit de regio, maar het voetbal bestond in die tijd nog voornamelijk uit het trappen van een bal op de goal, want van een echte competitie was in die jaren nog geen sprake.
Het voetbal in Odiliapeel werd pas echt serieus toen Adrianus van Gerwen aan de Oudedijk een stuk grond van 1 hectare ter beschikking stelde. Volgens overlevering omdat zijn zoon, de secretaris/penningmeester Jan, er maar over bleef zeuren. Op deze plek is vandaag de dag nog steeds ons sportpark gevestigd.
Dit betekende ook dat de vereniging voor het eerst beschikte over een veld van gewenste afmetingen. Het veld lag een kwartslag gedraaid ten opzichte van het huidige hoofdveld. De doelen bestonden uit palen waartussen gaas werd gespannen, want netten waren toen nog onbekend.
Om een thuiswedstrijd te spelen moest ’s morgens door zo’n drie personen hard gewerkt worden om de lijnen te trekken. Met een kruiwagen vol zand en drie paar handen werd het zand uitgestrooid.
Doordat de locatie aan de eisen voldeed, kwam de club een stroomversnelling en in 1947 deden twee teams mee in de competitie “Maasbuurt”. Het eerste elftal speelde in de eerste klasse, het tweede in de derde klasse.
Ongeveer in diezelfde periode kreeg de club de beschikking over een kleedgelegenheid. Dat was bij de familie van Gerwen op stal, in het schuurtje achter het huidige eethuis “De buurman”. Dit schuurtje staat er nog steeds, vervallen en begroeid, aan de rechterkant als de parkeerplaats word opgereden. Het diende tevens als clubhuis en daarmee was de club haar tijd ver vooruit.
Door veel zelfwerkzaamheid werd ook de beschikking verkregen over een wasgelegenheid. Daartoe werd een leiding bevestigd aan het café van Jan Smits (nu “De buurman”). Middels een uitgerolde slang kon aldus beschikt worden over water van het waterleidingnetwerk. Een hele luxe, want bij de verenigingen in de regio werd gewassen met slootwater.
In het al genoemde café van Jan Smits werden de vergaderingen gehouden en de statuten vastgesteld. De allereerste algemene ledenvergadering werd gehouden op 14 september 1951. Alleen de senioren werden uitgenodigd en als je niet kwam kreeg je een boete.
Tot medio jaren tachtig hing aan de buitenmuur van het café een vitrine waarin de mededelingen van de club werden opgehangen.
De contributie werd in die jaren opgehaald door “bode” Bertus van de Laar. Iedere maand ging hij bij de mensen langs om de contributie van fl 0,60 (€ 0,27) bij de mensen op te halen (seizoen ’54-’55)

De jaren 1956 – 1965
Op 22 juni 1955 trad Jef Martens af als voorzitter. Hij had die functie bekleed sinds oprichting in 1945 en daarmee de club door de roerige beginjaren geleid.
Eind jaren vijftig trainden de spelers in de wintermaanden in het oude “Terra Victa”. De wat oudere lezers zullen het zich nog herinneren van de schoolgym. Ongeveer de helft van de huidige zaal en geen douches, maar een voetenwasgelegenheid. De club beschikte inmiddels over drie seniorenelftallen en een A- en een B-juniorenelftal.

Omstreeks 1964 nam de gemeente Uden de grond over van Adrianus van Gerwen om de realisatie van een heus sportpark voor onze vereniging mogelijk te maken. Ondanks dat de leden van de vereniging zelf veel werk hebben uitgevoerd, heeft de realisatie twee jaar geduurd. Toen het eindelijk zover leek te zijn, kon het sportpark nog niet in gebruik worden genomen omdat de drainage niet goed functioneerde. De opening werd daarom uitgesteld tot november 1966.
In de tussenliggende jaren werden de wedstrijden afgewerkt op een terrein “achteraan in de Peel”. Het veld lag tussen de Oudedijk en de bosrand en een oude bus deed dienst als kleedruimte.

De jaren 1966 – 1975
Bij de opening van het sportpark in 1966 kon de club direct over twee velden beschikken, te weten het huidige hoofdveld en veld 2. Veld 2 was toen nog wel wat meters korter, zelfs zoveel korter dat er geen officiële wedstrijden op gespeeld mochten worden. Het werd dus alleen gebruikt als trainingsveld. Later werd het verlengd en beschikte de vereniging over twee volwaardige velden.
De veldverlichting bestond destijds uit drie lampen die met een haspel van ruim honderd meter langs het veld werden neergezet.
Na de opening werd een oude kippenschuur langzaam maar zeker verbouwd. Twee kleedkamers, een materiaalhok, een scheidsrechterskleedkamer en een kantine werden erin gehuisvest. Toen later de huidige kantine werd gebouwd, konden er nog twee kleedkamers gerealiseerd worden.
Martien Raaijmakers vervulde destijds de functie van materiaalman. Hij moest de veters in de ballen rijgen, de binnenbanden plakken en de ventielen stoppen. Ook vette hij elke week alle ballen in. De ouderen onder ons weten nog dat als je destijds een bal precies bij een vetergat of het ventiel kopte, je dat nog zeker twee weken op je gezicht zag.
In het seizoen ’65 – ’66 werd de voorloper van de huidige jeugdcommissie opgericht. Frans van Gerwen, Harry Verbruggen en Harry Rooijakkers werden toen aangesteld als “hoofdjeugdleider”. Nadat zij een cursus in Mill gevolgd hadden, mochten zij het “jeugdbestuur” gaan vormen. Naast genoemde personen nam ook Henry van Dijk hierin plaats. Het doel was om het bestuur te ondersteunen ten aanzien van de jeugd. Later is, vanwege de duidelijkheid, de naam veranderd in jeugdcommissie.
De eerder genoemde kantine in een gedeelte van de oude kippenschuur stamt uit 1966. Voor die tijd reed caféhouder Jan Smits in de rust van wedstrijden met een kruiwagen vol drankjes langs het veld.
In de “kantinecommissie” namen Harry van Helvoort, Harry van den Brand, Gerrit Hermans en Lambert Rooijendijk plaats. Zij togen naar een door de KNVB georganiseerde bijeenkomst. Daar werd uitgelegd dat de financiële positie van een voetbalvereniging kon worden verbeterd door een kantine te openen. De kantine werd gerund door de bestuursvrouwen.
De ruimte was zo klein dat bezoekende clubs meteen naar hun kleedkamer werden gestuurd en ook het eigen publiek kon niet ontvangen worden.
In de jaren ’72 en ’73 is de huidige kantine gebouwd. Als vanzelfsprekend staken vele vrijwilligers destijds de handen uit de mouwen om de nieuwe huisvesting te realiseren.
De eerste kantinebeheerders waren Corrie en Harrie van Helvoort. Zij hielden het maar liefst 21 jaar vol, waarna Nellie en Harry van den Brand het stokje overnamen. Zij vervulden deze taak zeven jaar en stopten in 2001. Daarna heeft de club een hele tijd zonder beheerders gezeten; Trudie Kerkhof en Lion van Lankveld hebben toen de honneurs zo goed mogelijk waargenomen, totdat het bestuur Gery en Henri van Veghel in 2007 bereid vonden om in ieder geval tijdens de thuiswedstrijden van het eerste elftal de kantine te runnen.
Ook in 1973 is de “van Lanen trofee” geboren. Toenmalig voorzitter Frans van Gerwen (vader van huidig voorzitter Jurgen) kwam in contact met Tonny van Lanen, oud-inwoner van Odiliapeel en succesvol eigenaar van een makelaarskantoor in Uden. Tonny wilde iets terug doen voor het dorp waar hij zijn jeugdjaren had beleefd en zo ontstond de traditie om jaarlijks op de eerste zondag in Augustus het voetbalseizoen in Odiliapeel te laten openen door Udi ’19. In de eerste jaren speelde Udi ’19 tegen een elftal samengesteld uit spelers van omliggende verenigingen. Later werden dat andere verenigingen of zelfs Betaald Voetbal Verenigingen.

De jaren 1976 – 1985
In 1976 ontving onze vereniging de tweede prijs in de voorloper van de verkiezing van “Vereniging van het jaar”, de “V en R bokaal”. De prijs van fl. 1000,00 (circa € 450,00) werd gespendeerd aan een nieuwe geluidsinstallatie. Deze prestatie werd in 1984 nog eens herhaald.
In 1978 kwam NEC, destijds ook eredivisionist, op bezoek in Odiliapeel. Zij kwamen een vriendschappelijke wedstrijd spelen om de ingebruikname van de lichtinstallatie op veld 2 te vieren. De wedstrijd was mede mogelijk gemaakt door Anton van Rijn. Deze van origine Nijmegenaar was toen de vaste chauffeur van NEC tijdens uitwedstrijden. De wedstrijd werd onder grote belangstelling gespeeld, mede omdat manager Willy Jansen van NEC, voorzitter Frans van Gerwen had verzekerd dat NEC met het volledige basiselftal, dus inclusief Eugène Marijnissen, zou aantreden.

In 1984 werd de supportersvereniging opgericht. De oprichters waren Peer Kuijpers, Jo Rooijendijk, Cornelis van Son, Rien Seykens en Jan Raijmakers. Een jaar later had de club al 36 leden. Het belangrijkste doel van de vereniging was om, door gezamenlijk naar uitwedstrijden te vertrekken, een betere begeleiding van de supporters te creëren.
Ook in 1984 ontving Gerrit Hermans als eerste inwoner van de gemeente Uden de felbegeerde onderscheiding “vrijwilliger van het jaar”. Ook nu nog wordt die prijs ieder jaar uitgereikt.
Op dit moment is Gerrit Hermans nog de enige persoon die al sinds de oprichting lid is van onze vereniging.

De jaren 1986 – 1999
In 1989 nam Berry Kerkhof de voorzittershamer over van Hein Boonstoppel en de club beleefde een groeispurt. In 1994 werden vier nieuwe kleedkamers opgeleverd. Daardoor was de club weer helemaal bij de tijd en kon ze verder groeien. Het ledenaantal steeg naar ruim driehonderd en later werd ook het derde veld in gebruik genomen.

De jaren 2000 – heden
In het begin van het nieuwe millennium beleefde het eerste elftal een sportief hoogtepunt. Na jaren in de vijfde- en even zelfs in de zesde klasse geacteerd te hebben, promoveerde het vlaggenschip naar de vierde klasse. Twee seizoenen later werd zelfs de nacompetitie gehaald, maar promotie naar de derde klasse werd op een haar na gemist.
Een paar seizoenen later verbleef het eerste weer in de vertrouwde vijfde klasse, om in het seizoen 2008/2009 via de nacompetitie weer te promoveren. Van lange duur was dat echter niet, want na twee moeizame seizoenen was in 2010/2011 degradatie een feit.

In 2007 gaf Berry Kerkhof het voorzitterschap over aan Jurgen van Gerwen. Met ruim achttien 'dienstjaren' is Berry met ruime voorsprong de langstzittende voorzitter uit de geschiedenis van de club. Geheel terecht werd hij dan ook tijdens de algemene ledenvergadering unaniem tot eerste erevoorzitter van de club benoemd.

Met dank aan een heleboel vrijwilligers werd in 2009 de kantine grondig gerenoveerd. Met een nieuwe bar, een nieuw plafond, nieuwe gordijnen, nieuw meubilair en een schilderbeurt was het clubhuis weer helemaal in orde.

Vanaf het seizoen 2010/2011 is er een tweede dameselftal actief voor de club. Het aantal leden bleef stijgen, waardoor er in het seizoen 2011/2012 ook een vijfde seniorenelftal in competitie is...